ἀποστερησάμενον

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.pos.te.rɛː.sá.me.non/ → /a.pos.te.riˈsa.me.non/ → /a.pos.te.riˈsa.me.non/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.pos.te.rɛː.sá.me.non/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.pos.te.re̝ˈsa.me.non/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.pos.te.riˈsa.me.non/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.pos.te.riˈsa.me.non/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.pos.te.riˈsa.me.non/

Participle

ἀποστερησάμενον • (aposterēsámenon)

1. neuter nominative/accusative/vocative singular masculine accusative singular of ἀποστερησάμενος (aposterēsámenos)