ἀποκοπαῖν

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.po.ko.pâi̯n/ → /a.po.koˈpɛn/ → /a.po.koˈpen/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.po.ko.pâi̯n/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.po.koˈpɛn/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.po.koˈpɛn/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.po.koˈpen/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.po.koˈpen/

Noun

ἀποκοπαῖν • (apokopaîn)

1. genitive/dative dual of ἀποκοπή (apokopḗ)