ἀπειροτέλειος

Ancient Greek

Etymology

From ἄπειρος (ápeiros, “infinite”) +‎ τέλειος (téleios, “finished, perfect”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.peː.ro.té.leː.os/ → /a.pi.roˈte.li.os/ → /a.pi.roˈte.li.os/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.peː.ro.té.leː.os/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.pi.roˈte.li.os/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.pi.roˈte.li.os/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.pi.roˈte.li.os/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.pi.roˈte.li.os/

Adjective

ᾰ̓πειροτέλειος • (ăpeirotéleios) m or f (neuter ᾰ̓πειροτέλειον); second declension

1. infinitely perfect

Inflection

Second declension of ᾰ̓πειροτέλειος; ᾰ̓πειροτέλειον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		ᾰ̓πειροτέλειος ăpeirotéleios	ᾰ̓πειροτέλειον ăpeirotéleion		ᾰ̓πειροτελείω ăpeiroteleíō	ᾰ̓πειροτελείω ăpeiroteleíō		ᾰ̓πειροτέλειοι ăpeirotéleioi	ᾰ̓πειροτέλειᾰ ăpeirotéleiă
Genitive		ᾰ̓πειροτελείου ăpeiroteleíou	ᾰ̓πειροτελείου ăpeiroteleíou		ᾰ̓πειροτελείοιν ăpeiroteleíoin	ᾰ̓πειροτελείοιν ăpeiroteleíoin		ᾰ̓πειροτελείων ăpeiroteleíōn	ᾰ̓πειροτελείων ăpeiroteleíōn
Dative		ᾰ̓πειροτελείῳ ăpeiroteleíōi	ᾰ̓πειροτελείῳ ăpeiroteleíōi		ᾰ̓πειροτελείοιν ăpeiroteleíoin	ᾰ̓πειροτελείοιν ăpeiroteleíoin		ᾰ̓πειροτελείοις ăpeiroteleíois	ᾰ̓πειροτελείοις ăpeiroteleíois
Accusative		ᾰ̓πειροτέλειον ăpeirotéleion	ᾰ̓πειροτέλειον ăpeirotéleion		ᾰ̓πειροτελείω ăpeiroteleíō	ᾰ̓πειροτελείω ăpeiroteleíō		ᾰ̓πειροτελείους ăpeiroteleíous	ᾰ̓πειροτέλειᾰ ăpeirotéleiă
Vocative		ᾰ̓πειροτέλειε ăpeirotéleie	ᾰ̓πειροτέλειον ăpeirotéleion		ᾰ̓πειροτελείω ăpeiroteleíō	ᾰ̓πειροτελείω ăpeiroteleíō		ᾰ̓πειροτέλειοι ăpeirotéleioi	ᾰ̓πειροτέλειᾰ ăpeirotéleiă
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		ᾰ̓πειροτελείως ăpeiroteleíōs			ᾰ̓πειροτελειότερος ăpeiroteleióteros			ᾰ̓πειροτελειότᾰτος ăpeiroteleiótătos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.