ἀνορούω

Ancient Greek

Etymology

ἀνα- (ana-) +‎ ὀρούω (oroúō)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.no.rǔː.ɔː/ → /a.noˈru.o/ → /a.noˈru.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.no.rǔː.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.noˈru.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.noˈru.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.noˈru.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.noˈru.o/

Verb

ἀνορούω • (anoroúō)

1. to start up, leap up

Conjugation

   Present: ἀνορούω, ἀνορούομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀνορούω	ἀνορούεις	ἀνορούει	ἀνορούετον	ἀνορούετον	ἀνορούομεν	ἀνορούετε	ἀνορούουσῐ(ν)
	subjunctive	ἀνορούω	ἀνορούῃς	ἀνορούῃ	ἀνορούητον	ἀνορούητον	ἀνορούωμεν	ἀνορούητε	ἀνορούωσῐ(ν)
	optative	ἀνορούοιμῐ	ἀνορούοις	ἀνορούοι	ἀνορούοιτον	ἀνορουοίτην	ἀνορούοιμεν	ἀνορούοιτε	ἀνορούοιεν
	imperative		ἀνόρουε	ἀνορουέτω	ἀνορούετον	ἀνορουέτων		ἀνορούετε	ἀνορουόντων
middle/ passive	indicative	ἀνορούομαι	ἀνορούῃ, ἀνορούει	ἀνορούεται	ἀνορούεσθον	ἀνορούεσθον	ἀνορουόμεθᾰ	ἀνορούεσθε	ἀνορούονται
	subjunctive	ἀνορούωμαι	ἀνορούῃ	ἀνορούηται	ἀνορούησθον	ἀνορούησθον	ἀνορουώμεθᾰ	ἀνορούησθε	ἀνορούωνται
	optative	ἀνορουοίμην	ἀνορούοιο	ἀνορούοιτο	ἀνορούοισθον	ἀνορουοίσθην	ἀνορουοίμεθᾰ	ἀνορούοισθε	ἀνορούοιντο
	imperative		ἀνορούου	ἀνορουέσθω	ἀνορούεσθον	ἀνορουέσθων		ἀνορούεσθε	ἀνορουέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀνορούειν				ἀνορούεσθαι
participle	m	ἀνορούων				ἀνορουόμενος
	f	ἀνορούουσᾰ				ἀνορουομένη
	n	ἀνοροῦον				ἀνορουόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἀνώρουσᾰ, ἀνωρουσᾰ́μην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀνώρουσᾰ	ἀνώρουσᾰς	ἀνώρουσε(ν)	ἀνωρούσᾰτον	ἀνωρουσᾰ́την	ἀνωρούσᾰμεν	ἀνωρούσᾰτε	ἀνώρουσᾰν
	subjunctive	ἀνορούσω	ἀνορούσῃς	ἀνορούσῃ	ἀνορούσητον	ἀνορούσητον	ἀνορούσωμεν	ἀνορούσητε	ἀνορούσωσῐ(ν)
	optative	ἀνορούσαιμῐ	ἀνορούσειᾰς, ἀνορούσαις	ἀνορούσειε(ν), ἀνορούσαι	ἀνορούσαιτον	ἀνορουσαίτην	ἀνορούσαιμεν	ἀνορούσαιτε	ἀνορούσειᾰν, ἀνορούσαιεν
	imperative		ἀνόρουσον	ἀνορουσᾰ́τω	ἀνορούσᾰτον	ἀνορουσᾰ́των		ἀνορούσᾰτε	ἀνορουσᾰ́ντων
middle	indicative	ἀνωρουσᾰ́μην	ἀνωρούσω	ἀνωρούσᾰτο	ἀνωρούσᾰσθον	ἀνωρουσᾰ́σθην	ἀνωρουσᾰ́μεθᾰ	ἀνωρούσᾰσθε	ἀνωρούσᾰντο
	subjunctive	ἀνορούσωμαι	ἀνορούσῃ	ἀνορούσηται	ἀνορούσησθον	ἀνορούσησθον	ἀνορουσώμεθᾰ	ἀνορούσησθε	ἀνορούσωνται
	optative	ἀνορουσαίμην	ἀνορούσαιο	ἀνορούσαιτο	ἀνορούσαισθον	ἀνορουσαίσθην	ἀνορουσαίμεθᾰ	ἀνορούσαισθε	ἀνορούσαιντο
	imperative		ἀνόρουσαι	ἀνορουσᾰ́σθω	ἀνορούσᾰσθον	ἀνορουσᾰ́σθων		ἀνορούσᾰσθε	ἀνορουσᾰ́σθων
		active			middle
infinitive		ἀνοροῦσαι			ἀνορούσᾰσθαι
participle	m	ἀνορούσᾱς			ἀνορουσᾰ́μενος
	f	ἀνορούσᾱσᾰ			ἀνορουσᾰμένη
	n	ἀνοροῦσᾰν			ἀνορουσᾰ́μενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἀνόρουσᾰ, ἀνορουσᾰ́μην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀνόρουσᾰ	ἀνόρουσᾰς	ἀνόρουσε(ν)	ἀνορούσᾰτον	ἀνορουσᾰ́την	ἀνορούσᾰμεν	ἀνορούσᾰτε	ἀνόρουσᾰν
middle	indicative	ἀνορουσᾰ́μην	ἀνορούσᾰο	ἀνορούσᾰτο	ἀνορούσᾰσθον	ἀνορουσᾰ́σθην	ἀνορουσᾰ́με(σ)θᾰ	ἀνορούσᾰσθε	ἀνορούσᾰντο
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

• “ἀνορούω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• ἀνορούω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ἀνορούω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• “ἀνορούω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “ἀνορούω”, in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter