Jump to content

หัวเมือง

From Wiktionary, the free dictionary

Thai

[edit]

Pronunciation

[edit]
Orthographicหัวเมือง
h ạ w e m ụ̄ ɒ ŋ
Phonemic
หัว-เมือง
h ạ w – e m ụ̄ ɒ ŋ
RomanizationPaiboonhǔua-mʉʉang
Royal Institutehua-mueang
(standard) IPA(key)/hua̯˩˩˦.mɯa̯ŋ˧/(R)

Etymology 1

[edit]

From หัว (hǔua, head; chief) +‎ เมือง (mʉʉang, town; city; etc). Cognate with Lao ຫົວເມືອງ (hūa mư̄ang), Khün ᩉ᩠ᩅᩫᨾᩮᩨ᩠ᨦ (hoo¹ mɤɤŋ⁴), ᦷᦠᦵᦙᦲᧂ (ḣomoeng), Shan ႁူဝ်မိူင်း (hǒ móeng).

Noun

[edit]

หัวเมือง (hǔua-mʉʉang)

  1. (archaic) city ruler; city chief.[1][2]

Etymology 2

[edit]

From หัว (hǔua, upper, top; chief, leading, principal; etc) +‎ เมือง (mʉʉang, town; city; etc). Cognate with Lao ຫົວເມືອງ (hūa mư̄ang), Khün ᩉ᩠ᩅᩫᨾᩮᩨ᩠ᨦ (hoo¹ mɤɤŋ⁴), ᦷᦠᦵᦙᦲᧂ (ḣomoeng), Shan ႁူဝ်မိူင်း (hǒ móeng).

Noun

[edit]

หัวเมือง (hǔua-mʉʉang)

  1. (historical) any of the principal cities other than the capital city, divided into four classes: หัวเมืองเอก, หัวเมืองโท, หัวเมืองตรี, and หัวเมืองจัตวา.
  2. (historical) town other than the capital city.
  3. (dated) provinces: the parts of a country outside of the capital or the largest cities.

References

[edit]
  1. ^ ราชบัณฑิตยสถาน (2001) พจนานุกรมศัพท์วรรณคดีไทย สมัยอยุธยา โคลงยวนพ่าย ฉบับราชบัณฑิตยสถาน (in Thai), กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน, →ISBN, page 163:หัวเมือง หัวแห่งเมือง...หมายถึง เจ้าเมือง
  2. ^ ราชบัณฑิตยสถาน (2001) พจนานุกรมศัพท์วรรณคดีไทย สมัยอยุธยา โคลงยวนพ่าย ฉบับราชบัณฑิตยสถาน (in Thai), กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน, →ISBN, page 170:หัวเมือง เจ้าเมือง