द्यु

Sanskrit

Etymology

Inherited from Proto-Indo-Aryan *dyā́wṣ, from Proto-Indo-Iranian *dyā́wš, from Proto-Indo-European *dyḗws (“sky, heaven”). Cognate with Ancient Greek Ζεύς (Zeús), Latin diēs, Hittite 𒅆𒍑 (sius).

Pronunciation

• (Vedic) IPA^(key): /djú/
• (Classical Sanskrit) IPA^(key): /d̪ju/

Noun

द्यु • (dyú) stem, m or f

1. heaven, the sky
   • c. 1700 BCE – 1200 BCE, Ṛgveda 10.108.5:

     इ॒मा गावः॑ सरमे॒ या ऐच्छः॒ परि॑ दि॒वो अन्ता॑न्त्सुभगे॒ पत॑न्ती ।
     कस्त॑ एना॒ अव॑ सृजा॒दयु॑ध्व्यु॒तास्माक॒मायु॑धा सन्ति ति॒ग्मा ॥

     imā́ gā́vaḥ sarame yā́ áichaḥ pári divó ántān subhage pátantī
     kás ta enā áva sṛjād áyudhvy utā́smā́kam ā́yudhā santi tigmā́

     These are the kine which, Saramā, thou seekest, flying, O Blest One, to the ends of heaven.
     Who will loose these for thee without a battle? Yea, and sharp-pointed are our warlike weapons.

2. day
3. brightness, sheen, glow
4. fire

Declension

Masculine u-stem declension of द्यु

	singular	dual	plural
nominative	द्यौः (dyaúḥ)	द्यावा (dyāvā) द्यावौ (dyāvau) दिवौ (divau)	दिवः (dívaḥ) द्यावः (dyā́vaḥ)
vocative	द्यौः (dyaùḥ)	द्यावा (dyāvā) द्यावौ (dyāvau) दिवौ (divau)	दिवः (dívaḥ) द्यावः (dyā́vaḥ)
accusative	दिवम् (divam) द्याम् (dyā́m)	द्यावा (dyāvā) द्यावौ (dyāvau) दिवौ (divau)	दिवः (diváḥ) द्यून् (dyū́n)
instrumental	दिवा (divā́) द्यवा (dyávā)	द्युभ्याम् (dyúbhyām)	द्युभिः (dyúbhiḥ)
dative	दिवे (divé) द्यवे (dyáve)	द्युभ्याम् (dyúbhyām)	द्युभ्यः (dyúbhyaḥ)
ablative	दिवः (diváḥ) द्योः (dyóḥ)	द्युभ्याम् (dyúbhyām)	द्युभ्यः (dyúbhyaḥ)
genitive	दिवः (diváḥ) द्योः (dyóḥ)	द्यवोः (dyavoḥ) दिवोः (divoḥ)	दिवाम् (divā́m) द्यवाम् (dyávām)
locative	दिवि (diví) द्यवि (dyávi)	द्यवोः (dyavoḥ) दिवोः (divoḥ)	द्युषु (dyúṣu)

Related terms

• दिव् (div)
• दिव्य (divyá)
• देव (devá)
• दिन (diná)