վախճանիմ

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Old Armenian

[edit]

Etymology

[edit]

From վախճան (vaxčan).

Verb

[edit]

վախճանիմ (vaxčanim)

  1. (intransitive) to die, pass away
    • 5th century, Bible, Job 14.8–9:[1]
      Եթէ ծերասցի յերկրի արմատ նորա՝ եւ ի քարի վախճանեսցի բուն նորա, ի հոտոյ ջրոյ ծաղկեսցի
      Etʻē cerascʻi yerkri armat nora, ew i kʻari vaxčanescʻi bun nora, i hotoy ǰroy całkescʻi
      • Translation by Claude E. Cox
        If its root grow old in earth, and the crown of its root die in a rock, at the scent of water it will sprout
  2. mediopassive of վախճանեմ (vaxčanem)

Conjugation

[edit]

Descendants

[edit]
  • Armenian: վախճանվել (vaxčanvel), վախճանիլ (vaxčanil)

References

[edit]
  1. ^ Cox, Claude E. (2006) Armenian Job: reconstructed Greek text, critical edition of the Armenian with English translation (Hebrew University Armenian studies; 8), Leuven – Paris – Dudley, MA: Peeters, pages 118–119

Further reading

[edit]
  • Awetikʻean, G., Siwrmēlean, X., Awgerean, M. (1836–1837) “վախճանիմ”, in Nor baṙgirkʻ haykazean lezui [New Dictionary of the Armenian Language] (in Old Armenian), Venice: S. Lazarus Armenian Academy
  • Petrosean, Matatʻeay (1879) “վախճանիմ”, in Nor Baṙagirkʻ Hay-Angliarēn [New Dictionary Armenian–English], Venice: S. Lazarus Armenian Academy