χρονογράφος

Ancient Greek

Etymology

From χρόνος (khrónos, “time”) +‎ γράφω (gráphō, “to write”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /kʰro.no.ɡrá.pʰos/ → /xro.noˈɣra.ɸos/ → /xro.noˈɣra.fos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /kʰro.no.ɡrá.pʰos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kʰro.noˈɡra.pʰos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /xro.noˈɣra.ɸos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /xro.noˈɣra.fos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /xro.noˈɣra.fos/

Noun

χρονογρᾰ́φος • (khronogrắphos) m (genitive χρονογρᾰ́φου); second declension

1. the recording of time, chronicler, annalist

Inflection

Second declension of ὁ χρονογρᾰ́φος; τοῦ χρονογρᾰ́φου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ χρονογρᾰ́φος ho khronogrắphos	τὼ χρονογρᾰ́φω tṑ khronogrắphō	οἱ χρονογρᾰ́φοι hoi khronogrắphoi
Genitive	τοῦ χρονογρᾰ́φου toû khronogrắphou	τοῖν χρονογρᾰ́φοιν toîn khronogrắphoin	τῶν χρονογρᾰ́φων tôn khronogrắphōn
Dative	τῷ χρονογρᾰ́φῳ tôi khronogrắphōi	τοῖν χρονογρᾰ́φοιν toîn khronogrắphoin	τοῖς χρονογρᾰ́φοις toîs khronogrắphois
Accusative	τὸν χρονογρᾰ́φον tòn khronogrắphon	τὼ χρονογρᾰ́φω tṑ khronogrắphō	τοὺς χρονογρᾰ́φους toùs khronogrắphous
Vocative	χρονογρᾰ́φε khronogrắphe	χρονογρᾰ́φω khronogrắphō	χρονογρᾰ́φοι khronogrắphoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “χρονόγραφος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “χρονογράφος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers