φιλοπότης

Ancient Greek

Etymology

From φίλος (phílos, “loving”) +‎ πότης (pótēs, “drinker”), from verb πίνω (pínō, “drink”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pʰi.lo.pó.tɛːs/ → /ɸi.loˈpo.tis/ → /fi.loˈpo.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pʰi.lo.pó.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pʰi.loˈpo.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ɸi.loˈpo.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /fi.loˈpo.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /fi.loˈpo.tis/

Noun

φῐλοπότης • (phĭlopótēs) m (genitive φῐλοπότου); second declension

1. lover of drinking, lover of wine, drunkard
   • 1943, Antoine de Saint-Exupéry (Translation by Juan Coderch), Τὸ Βασιλείδιον

     ἐν τῷ τρίτῳ πλανητῷ ᾤκει φιλοπότης τις

     en tôi trítōi planētôi ṓikei philopótēs tis

     The third planet was inhabited by a drunkard

Declension

First declension of ὁ φῐλοπότης; τοῦ φῐλοπότου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ φῐλοπότης ho phĭlopótēs	τὼ φῐλοπότᾱ tṑ phĭlopótā	οἱ φῐλοπόται hoi phĭlopótai
Genitive	τοῦ φῐλοπότου toû phĭlopótou	τοῖν φῐλοπόταιν toîn phĭlopótain	τῶν φῐλοποτῶν tôn phĭlopotôn
Dative	τῷ φῐλοπότῃ tôi phĭlopótēi	τοῖν φῐλοπόταιν toîn phĭlopótain	τοῖς φῐλοπόταις toîs phĭlopótais
Accusative	τὸν φῐλοπότην tòn phĭlopótēn	τὼ φῐλοπότᾱ tṑ phĭlopótā	τοὺς φῐλοπότᾱς toùs phĭlopótās
Vocative	φῐλοπότᾰ phĭlopótă	φῐλοπότᾱ phĭlopótā	φῐλοπόται phĭlopótai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “φιλοπότης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press