τήλινος

Ancient Greek

Etymology

From τῆλις (têlis, “fenugreek”) +‎ -ινος (-inos).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /tɛ̌ː.li.nos/ → /ˈti.li.nos/ → /ˈti.li.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /tɛ̌ː.li.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈte̝.li.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈti.li.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈti.li.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈti.li.nos/

Adjective

τήλῐνος • (tḗlinos) m (feminine τηλίνη, neuter τήλῐνον); first/second declension

1. of fenugreek

Inflection

First and second declension of τήλῐνος; τηλῐ́νη; τήλῐνον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		τήλῐνος tḗlinos	τηλῐ́νη tēlínē	τήλῐνον tḗlinon		τηλῐ́νω tēlínō	τηλῐ́νᾱ tēlínā	τηλῐ́νω tēlínō		τήλῐνοι tḗlinoi	τήλῐναι tḗlinai	τήλῐνᾰ tḗlina
Genitive		τηλῐ́νου tēlínou	τηλῐ́νης tēlínēs	τηλῐ́νου tēlínou		τηλῐ́νοιν tēlínoin	τηλῐ́ναιν tēlínain	τηλῐ́νοιν tēlínoin		τηλῐ́νων tēlínōn	τηλῐ́νων tēlínōn	τηλῐ́νων tēlínōn
Dative		τηλῐ́νῳ tēlínōi	τηλῐ́νῃ tēlínēi	τηλῐ́νῳ tēlínōi		τηλῐ́νοιν tēlínoin	τηλῐ́ναιν tēlínain	τηλῐ́νοιν tēlínoin		τηλῐ́νοις tēlínois	τηλῐ́ναις tēlínais	τηλῐ́νοις tēlínois
Accusative		τήλῐνον tḗlinon	τηλῐ́νην tēlínēn	τήλῐνον tḗlinon		τηλῐ́νω tēlínō	τηλῐ́νᾱ tēlínā	τηλῐ́νω tēlínō		τηλῐ́νους tēlínous	τηλῐ́νᾱς tēlínās	τήλῐνᾰ tḗlina
Vocative		τήλῐνε tḗline	τηλῐ́νη tēlínē	τήλῐνον tḗlinon		τηλῐ́νω tēlínō	τηλῐ́νᾱ tēlínā	τηλῐ́νω tēlínō		τήλῐνοι tḗlinoi	τήλῐναι tḗlinai	τήλῐνᾰ tḗlina
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		τηλῐ́νως tēlínōs				τηλῐνώτερος tēlinṓteros				τηλῐνώτᾰτος tēlinṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “τήλινος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• τήλινος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette