συναίρεσιν

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /sy.nǎi̯.re.sin/ → /syˈnɛ.re.sin/ → /siˈne.re.sin/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /sy.nǎi̯.re.sin/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /syˈnɛ.re.sin/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /syˈnɛ.re.sin/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /syˈne.re.sin/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /siˈne.re.sin/

Noun

σῠναίρεσῐν • (sŭnaíresĭn) f

1. accusative singular of σῠναίρεσῐς (sŭnaíresĭs)

Descendants

• Latin: synaeresin