συγχόνδρωσις

Ancient Greek

Etymology

From σῠν- (sun-, “with, together”) +‎ χόνδρος (khóndros, “gristle, cartilage”) +‎ -ωσῐς (-ōsis, “state, condition”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /syŋ.kʰón.drɔː.sis/ → /syŋˈxon.dro.sis/ → /siŋˈxon.dro.sis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /syŋ.kʰón.drɔː.sis/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /syŋˈkʰon.dro.sis/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /syŋˈxon.dro.sis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /syŋˈxon.dro.sis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /siŋˈxon.dro.sis/

Noun

σῠγχόνδρωσῐς • (sunkhóndrōsis) f (genitive σῠγχονδρώσεως); third declension

1. (anatomy) A junction of two bones by cartilage.

Inflection

Third declension of ἡ σῠγχόνδρωσῐς; τῆς σῠγχονδρώσεως (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ σῠγχόνδρωσῐς hē sunkhóndrōsis	τὼ σῠγχονδρώσει tṑ sunkhondrṓsei	αἱ σῠγχονδρώσεις hai sunkhondrṓseis
Genitive	τῆς σῠγχονδρώσεως tês sunkhondrṓseōs	τοῖν σῠγχονδρωσέοιν toîn sunkhondrōséoin	τῶν σῠγχονδρώσεων tôn sunkhondrṓseōn
Dative	τῇ σῠγχονδρώσει têi sunkhondrṓsei	τοῖν σῠγχονδρωσέοιν toîn sunkhondrōséoin	ταῖς σῠγχονδρώσεσῐ / σῠγχονδρώσεσῐν taîs sunkhondrṓsesi(n)
Accusative	τὴν σῠγχόνδρωσῐν tḕn sunkhóndrōsin	τὼ σῠγχονδρώσει tṑ sunkhondrṓsei	τᾱ̀ς σῠγχονδρώσεις tā̀s sunkhondrṓseis
Vocative	σῠγχόνδρωσῐ sunkhóndrōsi	σῠγχονδρώσει sunkhondrṓsei	σῠγχονδρώσεις sunkhondrṓseis
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

→ New Latin: synchondrōsis

→ English: synchondrosis

References

• “συγχόνδρωσις”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press