συγκείμενε

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /syŋ.kěː.me.ne/ → /syɲˈɟi.me.ne/ → /siɲˈɟi.me.ne/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /syŋ.kěː.me.ne/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /syŋˈki.me.ne/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /syɲˈɟi.me.ne/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /syɲˈɟi.me.ne/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /siɲˈɟi.me.ne/

Participle

συγκείμενε • (sunkeímene)

1. masculine vocative singular of συγκείμενος (sunkeímenos)