στασίαρχος

Ancient Greek

Alternative forms

• στᾰσῐᾰ́ρχης (stasiárkhēs)

Etymology

στάσις (stásis, “sedition”) +‎ ἀρχός (arkhós, “leader”)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /sta.sí.ar.kʰos/ → /staˈsi.ar.xos/ → /staˈsi.ar.xos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /sta.sí.ar.kʰos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /staˈsi.ar.kʰos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /staˈsi.ar.xos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /staˈsi.ar.xos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /staˈsi.ar.xos/

Noun

στᾰσῐ́ᾰρχος • (stasíarkhos) m (genitive στᾰσῐᾰ́ρχου); second declension

1. chief of a band or company
   • 470 BCE, Aeschylus, The Suppliants 12
2. head of a party, leader in sedition
   • 95 CE – 165 CE, Appian, Civil Wars 1.2
   • 155 CE – 235 CE, Cassius Dio, Fragments 96

Inflection

Second declension of ὁ στᾰσῐ́ᾰρχος; τοῦ στᾰσῐᾰ́ρχου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ στᾰσῐ́ᾰρχος ho stasíarkhos	τὼ στᾰσῐᾰ́ρχω tṑ stasiárkhō	οἱ στᾰσῐ́ᾰρχοι hoi stasíarkhoi
Genitive	τοῦ στᾰσῐᾰ́ρχου toû stasiárkhou	τοῖν στᾰσῐᾰ́ρχοιν toîn stasiárkhoin	τῶν στᾰσῐᾰ́ρχων tôn stasiárkhōn
Dative	τῷ στᾰσῐᾰ́ρχῳ tôi stasiárkhōi	τοῖν στᾰσῐᾰ́ρχοιν toîn stasiárkhoin	τοῖς στᾰσῐᾰ́ρχοις toîs stasiárkhois
Accusative	τὸν στᾰσῐ́ᾰρχον tòn stasíarkhon	τὼ στᾰσῐᾰ́ρχω tṑ stasiárkhō	τοὺς στᾰσῐᾰ́ρχους toùs stasiárkhous
Vocative	στᾰσῐ́ᾰρχε stasíarkhe	στᾰσῐᾰ́ρχω stasiárkhō	στᾰσῐ́ᾰρχοι stasíarkhoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “στασίαρχος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• στασίαρχος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette