σημειῶν

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /sɛː.meː.ɔ̂ːn/ → /si.miˈon/ → /si.miˈon/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /sɛː.meː.ɔ̂ːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /se̝.miˈon/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /si.miˈon/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /si.miˈon/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /si.miˈon/

Participle

σημειῶν • (sēmeiôn) m (feminine σημειοῦσᾰ, neuter σημειοῦν); first/third declension

1. present active participle of σημειόω (sēmeióō)

Declension

First and third declension of σημειῶν; σημειοῦσᾰ; σημειοῦν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		σημειῶν sēmeiôn	σημειοῦσᾰ sēmeioûsă	σημειοῦν sēmeioûn		σημειοῦντε sēmeioûnte	σημειούσᾱ sēmeioúsā	σημειοῦντε sēmeioûnte		σημειοῦντες sēmeioûntes	σημειοῦσαι sēmeioûsai	σημειοῦντᾰ sēmeioûntă
Genitive		σημειοῦντος sēmeioûntos	σημειούσης sēmeioúsēs	σημειοῦντος sēmeioûntos		σημειούντοιν sēmeioúntoin	σημειούσαιν sēmeioúsain	σημειούντοιν sēmeioúntoin		σημειούντων sēmeioúntōn	σημειουσῶν sēmeiousôn	σημειούντων sēmeioúntōn
Dative		σημειοῦντῐ sēmeioûntĭ	σημειούσῃ sēmeioúsēi	σημειοῦντῐ sēmeioûntĭ		σημειούντοιν sēmeioúntoin	σημειούσαιν sēmeioúsain	σημειούντοιν sēmeioúntoin		σημειοῦσῐ / σημειοῦσῐν sēmeioûsĭ(n)	σημειούσαις sēmeioúsais	σημειοῦσῐ / σημειοῦσῐν sēmeioûsĭ(n)
Accusative		σημειοῦντᾰ sēmeioûntă	σημειοῦσᾰν sēmeioûsăn	σημειοῦν sēmeioûn		σημειοῦντε sēmeioûnte	σημειούσᾱ sēmeioúsā	σημειοῦντε sēmeioûnte		σημειοῦντᾰς sēmeioûntăs	σημειούσᾱς sēmeioúsās	σημειοῦντᾰ sēmeioûntă
Vocative		σημειῶν sēmeiôn	σημειοῦσᾰ sēmeioûsă	σημειοῦν sēmeioûn		σημειοῦντε sēmeioûnte	σημειούσᾱ sēmeioúsā	σημειοῦντε sēmeioûnte		σημειοῦντες sēmeioûntes	σημειοῦσαι sēmeioûsai	σημειοῦντᾰ sēmeioûntă
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		σημειούντως sēmeioúntōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.