σελινῖτις

Ancient Greek

Etymology

From σέλῑνον (sélīnon, “celery”) +‎ -ῖτις (-îtis).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /si.dɛː.rîː.tis/ → /si.ðiˈri.tis/ → /si.ðiˈri.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /si.dɛː.rîː.tis/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /si.de̝ˈri.tis/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /si.ðiˈri.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /si.ðiˈri.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /si.ðiˈri.tis/

Noun

σελῑνῖτῐς • (selīnîtĭs) f (genitive σελῑνῑ́τῐδος); third declension

1. ground ivy (Glechoma hederacea)

   Synonym: χαμαίκισσος (khamaíkissos)

Inflection

Third declension of ἡ σελῑνῖτῐς; τῆς σελῑνῑ́τῐδος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ σελῑνῖτῐς hē selīnîtĭs	τὼ σελῑνῑ́τῐδε tṑ selīnī́tĭde	αἱ σελῑνῑ́τῐδες hai selīnī́tĭdes
Genitive	τῆς σελῑνῑ́τῐδος tês selīnī́tĭdos	τοῖν σελῑνῑτῐ́δοιν toîn selīnītĭ́doin	τῶν σελῑνῑτῐ́δων tôn selīnītĭ́dōn
Dative	τῇ σελῑνῑ́τῐδῐ têi selīnī́tĭdĭ	τοῖν σελῑνῑτῐ́δοιν toîn selīnītĭ́doin	ταῖς σελῑνῑ́τῐσῐ / σελῑνῑ́τῐσῐν taîs selīnī́tĭsĭ(n)
Accusative	τὴν σελῑνῑ́τῐδᾰ tḕn selīnī́tĭdă	τὼ σελῑνῑ́τῐδε tṑ selīnī́tĭde	τᾱ̀ς σελῑνῑ́τῐδᾰς tā̀s selīnī́tĭdăs
Vocative	σελῑνῖτῐς selīnîtĭs	σελῑνῑ́τῐδε selīnī́tĭde	σελῑνῑ́τῐδες selīnī́tĭdes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ds.

References

• “σελινῖτις”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• σελινῖτις in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette