προσηγορία

Ancient Greek

Etymology

From προσήγορος (prosḗgoros, “addressing, accosting”) +‎ -ῐ́ᾱ (-ĭ́ā).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pro.sɛː.ɡo.rí.aː/ → /pro.si.ɣoˈri.a/ → /pro.si.ɣoˈri.a/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pro.sɛː.ɡo.rí.aː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pro.se̝.ɡoˈri.a/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pro.si.ɣoˈri.a/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pro.si.ɣoˈri.a/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pro.si.ɣoˈri.a/

Noun

προσηγορῐ́ᾱ • (prosēgorĭ́ā) f (genitive προσηγορῐ́ᾱς); first declension

1. friendly greeting, familiarity
2. addressing, appellation, name
3. (grammar) common noun, appellative

Inflection

First declension of ἡ προσηγορῐ́ᾱ; τῆς προσηγορῐ́ᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ προσηγορῐ́ᾱ hē prosēgorĭ́ā	τὼ προσηγορῐ́ᾱ tṑ prosēgorĭ́ā	αἱ προσηγορῐ́αι hai prosēgorĭ́ai
Genitive	τῆς προσηγορῐ́ᾱς tês prosēgorĭ́ās	τοῖν προσηγορῐ́αιν toîn prosēgorĭ́ain	τῶν προσηγορῐῶν tôn prosēgorĭôn
Dative	τῇ προσηγορῐ́ᾳ têi prosēgorĭ́āi	τοῖν προσηγορῐ́αιν toîn prosēgorĭ́ain	ταῖς προσηγορῐ́αις taîs prosēgorĭ́ais
Accusative	τὴν προσηγορῐ́ᾱν tḕn prosēgorĭ́ān	τὼ προσηγορῐ́ᾱ tṑ prosēgorĭ́ā	τᾱ̀ς προσηγορῐ́ᾱς tā̀s prosēgorĭ́ās
Vocative	προσηγορῐ́ᾱ prosēgorĭ́ā	προσηγορῐ́ᾱ prosēgorĭ́ā	προσηγορῐ́αι prosēgorĭ́ai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “προσηγορία”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “προσηγορία”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• προσηγορία in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette