προσήκοντα

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pro.sɛ̌ː.kon.ta/ → /proˈsi.kon.ta/ → /proˈsi.kon.da/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pro.sɛ̌ː.kon.ta/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /proˈse̝.kon.ta/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /proˈsi.kon.ta/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /proˈsi.kon.ta/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /proˈsi.kon.da/

Adjective

προσήκοντᾰ • (prosḗkonta)

1. inflection of προσήκων (prosḗkōn):
   1. masculine accusative singular
   2. neuter nominative/accusative/vocative plural