ποταμογείτων

Ancient Greek

Etymology

From ποταμός (potamós, “river”) +‎ γείτων (geítōn, “neighbour”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /po.ta.mo.ɡěː.tɔːn/ → /po.ta.moˈʝi.ton/ → /po.ta.moˈʝi.ton/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /po.ta.mo.ɡěː.tɔːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /po.ta.moˈɡi.ton/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /po.ta.moˈʝi.ton/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /po.ta.moˈʝi.ton/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /po.ta.moˈʝi.ton/

Noun

ποτᾰμογείτων • (potămogeítōn) m (genitive ποτᾰμογείτονος); third declension

1. pondweed (Potamogeton natans)

Inflection

Third declension of ὁ ποτᾰμογείτων; τοῦ ποτᾰμογείτονος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ποτᾰμογείτων ho potămogeítōn	τὼ ποτᾰμογείτονε tṑ potămogeítone	οἱ ποτᾰμογείτονες hoi potămogeítones
Genitive	τοῦ ποτᾰμογείτονος toû potămogeítonos	τοῖν ποτᾰμογειτόνοιν toîn potămogeitónoin	τῶν ποτᾰμογειτόνων tôn potămogeitónōn
Dative	τῷ ποτᾰμογείτονῐ tôi potămogeítonĭ	τοῖν ποτᾰμογειτόνοιν toîn potămogeitónoin	τοῖς ποτᾰμογείτοσῐ / ποτᾰμογείτοσῐν toîs potămogeítosĭ(n)
Accusative	τὸν ποτᾰμογείτονᾰ tòn potămogeítonă	τὼ ποτᾰμογείτονε tṑ potămogeítone	τοὺς ποτᾰμογείτονᾰς toùs potămogeítonăs
Vocative	ποτᾰμογεῖτον potămogeîton	ποτᾰμογείτονε potămogeítone	ποτᾰμογείτονες potămogeítones
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → Translingual: Potamogeton

Further reading

• “ποταμογείτων”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ποταμογείτων in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette