πεντάμορφος

Ancient Greek

Etymology

From πεντα- (penta-, “five”) +‎ μορφή (morphḗ, “shape, form”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /penˈta.mor.ɸos/ → /penˈda.mor.fos/

• (4^th CE Koine) IPA^(key): /penˈta.mor.ɸos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /penˈta.mor.fos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /penˈda.mor.fos/

Adjective

πεντᾰ́μορφος • (pentắmorphos) m or f (neuter πεντᾰ́μορφον); second declension

1. (Koine) five-shaped, fivefold

   Coordinate term: τετράμορφος (tetrámorphos)

Declension

Second declension of πεντᾰ́μορφος; πεντᾰ́μορφον (Koine)

Number		Singular			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		πεντᾰ́μορφος pentắmorphos	πεντᾰ́μορφον pentắmorphon		πεντᾰ́μορφοι pentắmorphoi	πεντᾰ́μορφᾰ pentắmorphă
Genitive		πεντᾰμόρφου pentămórphou	πεντᾰμόρφου pentămórphou		πεντᾰμόρφων pentămórphōn	πεντᾰμόρφων pentămórphōn
Dative		πεντᾰμόρφῳ pentămórphōi	πεντᾰμόρφῳ pentămórphōi		πεντᾰμόρφοις pentămórphois	πεντᾰμόρφοις pentămórphois
Accusative		πεντᾰ́μορφον pentắmorphon	πεντᾰ́μορφον pentắmorphon		πεντᾰμόρφους pentămórphous	πεντᾰ́μορφᾰ pentắmorphă
Vocative		πεντᾰ́μορφε pentắmorphe	πεντᾰ́μορφον pentắmorphon		πεντᾰ́μορφοι pentắmorphoi	πεντᾰ́μορφᾰ pentắmorphă

Further reading

• “πεντάμορφος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• πεντάμορφος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette