πενθέω

Ancient Greek

Etymology

From πένθος (pénthos) +‎ -έω (-éō).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pen.tʰé.ɔː/ → /penˈθe.o/ → /penˈθe.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pen.tʰé.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /penˈtʰe.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /penˈθe.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /penˈθe.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /penˈθe.o/

Verb

πενθέω • (penthéō)

1. to mourn, or grieve
2. to wail, or cry

Conjugation

   Present: πενθέω, πενθέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	πενθέω	πενθέεις	πενθέει	πενθέετον	πενθέετον	πενθέομεν	πενθέετε	πενθέουσῐ(ν)
	subjunctive	πενθέω	πενθέῃς	πενθέῃ	πενθέητον	πενθέητον	πενθέωμεν	πενθέητε	πενθέωσῐ(ν)
	optative	πενθέοιμῐ	πενθέοις	πενθέοι	πενθέοιτον	πενθεοίτην	πενθέοιμεν	πενθέοιτε	πενθέοιεν
	imperative		πένθεε	πενθεέτω	πενθέετον	πενθεέτων		πενθέετε	πενθεόντων
middle/ passive	indicative	πενθέομαι	πενθέῃ, πενθέει	πενθέεται	πενθέεσθον	πενθέεσθον	πενθεόμεθᾰ	πενθέεσθε	πενθέονται
	subjunctive	πενθέωμαι	πενθέῃ	πενθέηται	πενθέησθον	πενθέησθον	πενθεώμεθᾰ	πενθέησθε	πενθέωνται
	optative	πενθεοίμην	πενθέοιο	πενθέοιτο	πενθέοισθον	πενθεοίσθην	πενθεοίμεθᾰ	πενθέοισθε	πενθέοιντο
	imperative		πενθέου	πενθεέσθω	πενθέεσθον	πενθεέσθων		πενθέεσθε	πενθεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		πενθέειν				πενθέεσθαι
participle	m	πενθέων				πενθεόμενος
	f	πενθέουσᾰ				πενθεομένη
	n	πενθέον				πενθεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Present: πενθῶ, πενθοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	πενθῶ	πενθεῖς	πενθεῖ	πενθεῖτον	πενθεῖτον	πενθοῦμεν	πενθεῖτε	πενθοῦσῐ(ν)
	subjunctive	πενθῶ	πενθῇς	πενθῇ	πενθῆτον	πενθῆτον	πενθῶμεν	πενθῆτε	πενθῶσῐ(ν)
	optative	πενθοίην, πενθοῖμῐ	πενθοίης, πενθοῖς	πενθοίη, πενθοῖ	πενθοῖτον, πενθοίητον	πενθοίτην, πενθοιήτην	πενθοῖμεν, πενθοίημεν	πενθοῖτε, πενθοίητε	πενθοῖεν, πενθοίησᾰν
	imperative		πένθει	πενθείτω	πενθεῖτον	πενθείτων		πενθεῖτε	πενθούντων
middle/ passive	indicative	πενθοῦμαι	πενθεῖ, πενθῇ	πενθεῖται	πενθεῖσθον	πενθεῖσθον	πενθούμεθᾰ	πενθεῖσθε	πενθοῦνται
	subjunctive	πενθῶμαι	πενθῇ	πενθῆται	πενθῆσθον	πενθῆσθον	πενθώμεθᾰ	πενθῆσθε	πενθῶνται
	optative	πενθοίμην	πενθοῖο	πενθοῖτο	πενθοῖσθον	πενθοίσθην	πενθοίμεθᾰ	πενθοῖσθε	πενθοῖντο
	imperative		πενθοῦ	πενθείσθω	πενθεῖσθον	πενθείσθων		πενθεῖσθε	πενθείσθων
		active				middle/passive
infinitive		πενθεῖν				πενθεῖσθαι
participle	m	πενθῶν				πενθούμενος
	f	πενθοῦσᾰ				πενθουμένη
	n	πενθοῦν				πενθούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἐπένθεον, ἐπενθεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐπένθεον	ἐπένθεες	ἐπένθεε(ν)	ἐπενθέετον	ἐπενθεέτην	ἐπενθέομεν	ἐπενθέετε	ἐπένθεον
middle/ passive	indicative	ἐπενθεόμην	ἐπενθέου	ἐπενθέετο	ἐπενθέεσθον	ἐπενθεέσθην	ἐπενθεόμεθᾰ	ἐπενθέεσθε	ἐπενθέοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἐπένθουν, ἐπενθούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐπένθουν	ἐπένθεις	ἐπένθει	ἐπενθεῖτον	ἐπενθείτην	ἐπενθοῦμεν	ἐπενθεῖτε	ἐπένθουν
middle/ passive	indicative	ἐπενθούμην	ἐπενθοῦ	ἐπενθεῖτο	ἐπενθεῖσθον	ἐπενθείσθην	ἐπενθούμεθᾰ	ἐπενθεῖσθε	ἐπενθοῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: πενθήσω, πενθήσομαι, πενθηθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	πενθήσω	πενθήσεις	πενθήσει	πενθήσετον	πενθήσετον	πενθήσομεν	πενθήσετε	πενθήσουσῐ(ν)
	optative	πενθήσοιμῐ	πενθήσοις	πενθήσοι	πενθήσοιτον	πενθησοίτην	πενθήσοιμεν	πενθήσοιτε	πενθήσοιεν
middle	indicative	πενθήσομαι	πενθήσῃ, πενθήσει	πενθήσεται	πενθήσεσθον	πενθήσεσθον	πενθησόμεθᾰ	πενθήσεσθε	πενθήσονται
	optative	πενθησοίμην	πενθήσοιο	πενθήσοιτο	πενθήσοισθον	πενθησοίσθην	πενθησοίμεθᾰ	πενθήσοισθε	πενθήσοιντο
passive	indicative	πενθηθήσομαι	πενθηθήσῃ	πενθηθήσεται	πενθηθήσεσθον	πενθηθήσεσθον	πενθηθησόμεθᾰ	πενθηθήσεσθε	πενθηθήσονται
	optative	πενθηθησοίμην	πενθηθήσοιο	πενθηθήσοιτο	πενθηθήσοισθον	πενθηθησοίσθην	πενθηθησοίμεθᾰ	πενθηθήσοισθε	πενθηθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		πενθήσειν			πενθήσεσθαι		πενθηθήσεσθαι
participle	m	πενθήσων			πενθησόμενος		πενθηθησόμενος
	f	πενθήσουσᾰ			πενθησομένη		πενθηθησομένη
	n	πενθῆσον			πενθησόμενον		πενθηθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐπένθησᾰ, ἐπενθησᾰ́μην, ἐπενθήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐπένθησᾰ	ἐπένθησᾰς	ἐπένθησε(ν)	ἐπενθήσᾰτον	ἐπενθησᾰ́την	ἐπενθήσᾰμεν	ἐπενθήσᾰτε	ἐπένθησᾰν
	subjunctive	πενθήσω	πενθήσῃς	πενθήσῃ	πενθήσητον	πενθήσητον	πενθήσωμεν	πενθήσητε	πενθήσωσῐ(ν)
	optative	πενθήσαιμῐ	πενθήσειᾰς, πενθήσαις	πενθήσειε(ν), πενθήσαι	πενθήσαιτον	πενθησαίτην	πενθήσαιμεν	πενθήσαιτε	πενθήσειᾰν, πενθήσαιεν
	imperative		πένθησον	πενθησᾰ́τω	πενθήσᾰτον	πενθησᾰ́των		πενθήσᾰτε	πενθησᾰ́ντων
middle	indicative	ἐπενθησᾰ́μην	ἐπενθήσω	ἐπενθήσᾰτο	ἐπενθήσᾰσθον	ἐπενθησᾰ́σθην	ἐπενθησᾰ́μεθᾰ	ἐπενθήσᾰσθε	ἐπενθήσᾰντο
	subjunctive	πενθήσωμαι	πενθήσῃ	πενθήσηται	πενθήσησθον	πενθήσησθον	πενθησώμεθᾰ	πενθήσησθε	πενθήσωνται
	optative	πενθησαίμην	πενθήσαιο	πενθήσαιτο	πενθήσαισθον	πενθησαίσθην	πενθησαίμεθᾰ	πενθήσαισθε	πενθήσαιντο
	imperative		πένθησαι	πενθησᾰ́σθω	πενθήσᾰσθον	πενθησᾰ́σθων		πενθήσᾰσθε	πενθησᾰ́σθων
passive	indicative	ἐπενθήθην	ἐπενθήθης	ἐπενθήθη	ἐπενθήθητον	ἐπενθηθήτην	ἐπενθήθημεν	ἐπενθήθητε	ἐπενθήθησᾰν
	subjunctive	πενθηθῶ	πενθηθῇς	πενθηθῇ	πενθηθῆτον	πενθηθῆτον	πενθηθῶμεν	πενθηθῆτε	πενθηθῶσῐ(ν)
	optative	πενθηθείην	πενθηθείης	πενθηθείη	πενθηθεῖτον, πενθηθείητον	πενθηθείτην, πενθηθειήτην	πενθηθεῖμεν, πενθηθείημεν	πενθηθεῖτε, πενθηθείητε	πενθηθεῖεν, πενθηθείησᾰν
	imperative		πενθήθητῐ	πενθηθήτω	πενθήθητον	πενθηθήτων		πενθήθητε	πενθηθέντων
		active			middle		passive
infinitive		πενθῆσαι			πενθήσᾰσθαι		πενθηθῆναι
participle	m	πενθήσᾱς			πενθησᾰ́μενος		πενθηθείς
	f	πενθήσᾱσᾰ			πενθησᾰμένη		πενθηθεῖσᾰ
	n	πενθῆσᾰν			πενθησᾰ́μενον		πενθηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: πεπένθηκᾰ, πεπένθημαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	πεπένθηκᾰ	πεπένθηκᾰς	πεπένθηκε(ν)	πεπενθήκᾰτον	πεπενθήκᾰτον	πεπενθήκᾰμεν	πεπενθήκᾰτε	πεπενθήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	πεπενθήκω	πεπενθήκῃς	πεπενθήκῃ	πεπενθήκητον	πεπενθήκητον	πεπενθήκωμεν	πεπενθήκητε	πεπενθήκωσῐ(ν)
	optative	πεπενθήκοιμῐ, πεπενθηκοίην	πεπενθήκοις, πεπενθηκοίης	πεπενθήκοι, πεπενθηκοίη	πεπενθήκοιτον	πεπενθηκοίτην	πεπενθήκοιμεν	πεπενθήκοιτε	πεπενθήκοιεν
	imperative		πεπένθηκε	πεπενθηκέτω	πεπενθήκετον	πεπενθηκέτων		πεπενθήκετε	πεπενθηκόντων
middle/ passive	indicative	πεπένθημαι	πεπένθησαι	πεπένθηται	πεπένθησθον	πεπένθησθον	πεπενθήμεθᾰ	πεπένθησθε	πεπένθηνται
	subjunctive	πεπενθημένος ὦ	πεπενθημένος ᾖς	πεπενθημένος ᾖ	πεπενθημένω ἦτον	πεπενθημένω ἦτον	πεπενθημένοι ὦμεν	πεπενθημένοι ἦτε	πεπενθημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	πεπενθημένος εἴην	πεπενθημένος εἴης	πεπενθημένος εἴη	πεπενθημένω εἴητον/εἶτον	πεπενθημένω εἰήτην/εἴτην	πεπενθημένοι εἴημεν/εἶμεν	πεπενθημένοι εἴητε/εἶτε	πεπενθημένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		πεπένθησο	πεπενθήσθω	πεπένθησθον	πεπενθήσθων		πεπένθησθε	πεπενθήσθων
		active				middle/passive
infinitive		πεπενθηκέναι				πεπενθῆσθαι
participle	m	πεπενθηκώς				πεπενθημένος
	f	πεπενθηκυῖᾰ				πεπενθημένη
	n	πεπενθηκός				πεπενθημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Pluperfect: ἐπεπενθήκειν, ἐπεπενθήμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐπεπενθήκειν, ἐπεπενθήκη	ἐπεπενθήκεις, ἐπεπενθήκης	ἐπεπενθήκει(ν)	ἐπεπενθήκετον	ἐπεπενθηκέτην	ἐπεπενθήκεμεν	ἐπεπενθήκετε	ἐπεπενθήκεσᾰν
middle/ passive	indicative	ἐπεπενθήμην	ἐπεπένθησο	ἐπεπένθητο	ἐπεπένθησθον	ἐπεπενθήσθην	ἐπεπενθήμεθᾰ	ἐπεπένθησθε	ἐπεπένθηντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

• “πενθέω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “πενθέω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• πενθέω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• “πενθέω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• πενθέω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• G3996 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible
• πενθέω, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011