παρεγκεφαλίς

Ancient Greek

Etymology

From πᾰρᾰ- (pără-) +‎ ἐγκέφᾰλος (enképhălos, “brain”) +‎ -ῐ́ς (-ĭ́s).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.reŋ.ke.pʰa.lís/ → /pa.reɲ.ɟe.ɸaˈlis/ → /pa.reɲ.ɟe.faˈlis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.reŋ.ke.pʰa.lís/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pa.reŋ.ke.pʰaˈlis/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pa.reɲ.ɟe.ɸaˈlis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pa.reɲ.ɟe.faˈlis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pa.reɲ.ɟe.faˈlis/

Noun

πᾰρεγκεφᾰλῐ́ς • (părenkephălĭ́s) f (genitive πᾰρεγκεφᾰλῐ́δος); third declension

1. (anatomy) cerebellum

Inflection

Third declension of ἡ πᾰρεγκεφᾰλῐ́ς; τῆς πᾰρεγκεφᾰλῐ́δος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ πᾰρεγκεφᾰλῐ́ς hē părenkephălĭ́s	τὼ πᾰρεγκεφᾰλῐ́δε tṑ părenkephălĭ́de	αἱ πᾰρεγκεφᾰλῐ́δες hai părenkephălĭ́des
Genitive	τῆς πᾰρεγκεφᾰλῐ́δος tês părenkephălĭ́dos	τοῖν πᾰρεγκεφᾰλῐ́δοιν toîn părenkephălĭ́doin	τῶν πᾰρεγκεφᾰλῐ́δων tôn părenkephălĭ́dōn
Dative	τῇ πᾰρεγκεφᾰλῐ́δῐ têi părenkephălĭ́dĭ	τοῖν πᾰρεγκεφᾰλῐ́δοιν toîn părenkephălĭ́doin	ταῖς πᾰρεγκεφᾰλῐ́σῐ / πᾰρεγκεφᾰλῐ́σῐν taîs părenkephălĭ́sĭ(n)
Accusative	τὴν πᾰρεγκεφᾰλῐ́δᾰ tḕn părenkephălĭ́dă	τὼ πᾰρεγκεφᾰλῐ́δε tṑ părenkephălĭ́de	τᾱ̀ς πᾰρεγκεφᾰλῐ́δᾰς tā̀s părenkephălĭ́dăs
Vocative	πᾰρεγκεφᾰλῐ́ς părenkephălĭ́s	πᾰρεγκεφᾰλῐ́δε părenkephălĭ́de	πᾰρεγκεφᾰλῐ́δες părenkephălĭ́des
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ds.

Descendants

• Greek: παρεγκεφαλίδα (paregkefalída)

Further reading

• “παρεγκεφαλίς”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• παρεγκεφαλίς in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette