παραλληλότης

Ancient Greek

Etymology

From πᾰρᾰ́λληλος (părắllēlos, “pleonastic, redundant”) +‎ -της (-tēs).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.ral.lɛː.ló.tɛːs/ → /pa.ral.liˈlo.tis/ → /pa.ra.liˈlo.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.ral.lɛː.ló.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pa.ral.le̝ˈlo.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pa.ral.liˈlo.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pa.ral.liˈlo.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pa.ra.liˈlo.tis/

Noun

πᾰρᾰλληλότης • (părăllēlótēs) f (genitive πᾰρᾰλληλότητος); third declension

1. repetition

Declension

Third declension of ἡ πᾰρᾰλληλότης; τῆς πᾰρᾰλληλότητος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ πᾰρᾰλληλότης hē părăllēlótēs	τὼ πᾰρᾰλληλότητε tṑ părăllēlótēte	αἱ πᾰρᾰλληλότητες hai părăllēlótētes
Genitive	τῆς πᾰρᾰλληλότητος tês părăllēlótētos	τοῖν πᾰρᾰλληλοτήτοιν toîn părăllēlotḗtoin	τῶν πᾰρᾰλληλοτήτων tôn părăllēlotḗtōn
Dative	τῇ πᾰρᾰλληλότητῐ têi părăllēlótētĭ	τοῖν πᾰρᾰλληλοτήτοιν toîn părăllēlotḗtoin	ταῖς πᾰρᾰλληλότησῐ / πᾰρᾰλληλότησῐν taîs părăllēlótēsĭ(n)
Accusative	τὴν πᾰρᾰλληλότητᾰ tḕn părăllēlótētă	τὼ πᾰρᾰλληλότητε tṑ părăllēlótēte	τᾱ̀ς πᾰρᾰλληλότητᾰς tā̀s părăllēlótētăs
Vocative	πᾰρᾰλληλότης părăllēlótēs	πᾰρᾰλληλότητε părăllēlótēte	πᾰρᾰλληλότητες părăllēlótētes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ts.

Further reading

• “παραλληλότης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• παραλληλότης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette