παράκοιτιν

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.rá.koi̯.tin/ → /paˈra.cy.tin/ → /paˈra.ci.tin/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.rá.koi̯.tin/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /paˈra.ky.tin/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /paˈra.cy.tin/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /paˈra.cy.tin/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /paˈra.ci.tin/

Noun

πᾰράκοιτῐν • (părákoitĭn)

1. accusative singular of παράκοιτις (parákoitis)