παλαίτατος

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.lǎi̯.ta.tos/ → /paˈlɛ.ta.tos/ → /paˈle.ta.tos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.lǎi̯.ta.tos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /paˈlɛ.ta.tos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /paˈlɛ.ta.tos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /paˈle.ta.tos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /paˈle.ta.tos/

Adjective

πᾰλαίτᾰτος • (palaítatos) m (feminine πᾰλαιτάτη, neuter πᾰλαίτᾰτον); first/second declension

1. superlative degree of πᾰλαιός (palaiós)

Declension

First and second declension of πᾰλαίτᾰτος; πᾰλαιτᾰ́τη; πᾰλαίτᾰτον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		πᾰλαίτᾰτος palaítatos	πᾰλαιτᾰ́τη palaitátē	πᾰλαίτᾰτον palaítaton		πᾰλαιτᾰ́τω palaitátō	πᾰλαιτᾰ́τᾱ palaitátā	πᾰλαιτᾰ́τω palaitátō		πᾰλαίτᾰτοι palaítatoi	πᾰλαίτᾰται palaítatai	πᾰλαίτᾰτᾰ palaítata
Genitive		πᾰλαιτᾰ́του palaitátou	πᾰλαιτᾰ́της palaitátēs	πᾰλαιτᾰ́του palaitátou		πᾰλαιτᾰ́τοιν palaitátoin	πᾰλαιτᾰ́ταιν palaitátain	πᾰλαιτᾰ́τοιν palaitátoin		πᾰλαιτᾰ́των palaitátōn	πᾰλαιτᾰ́των palaitátōn	πᾰλαιτᾰ́των palaitátōn
Dative		πᾰλαιτᾰ́τῳ palaitátōi	πᾰλαιτᾰ́τῃ palaitátēi	πᾰλαιτᾰ́τῳ palaitátōi		πᾰλαιτᾰ́τοιν palaitátoin	πᾰλαιτᾰ́ταιν palaitátain	πᾰλαιτᾰ́τοιν palaitátoin		πᾰλαιτᾰ́τοις palaitátois	πᾰλαιτᾰ́ταις palaitátais	πᾰλαιτᾰ́τοις palaitátois
Accusative		πᾰλαίτᾰτον palaítaton	πᾰλαιτᾰ́την palaitátēn	πᾰλαίτᾰτον palaítaton		πᾰλαιτᾰ́τω palaitátō	πᾰλαιτᾰ́τᾱ palaitátā	πᾰλαιτᾰ́τω palaitátō		πᾰλαιτᾰ́τους palaitátous	πᾰλαιτᾰ́τᾱς palaitátās	πᾰλαίτᾰτᾰ palaítata
Vocative		πᾰλαίτᾰτε palaítate	πᾰλαιτᾰ́τη palaitátē	πᾰλαίτᾰτον palaítaton		πᾰλαιτᾰ́τω palaitátō	πᾰλαιτᾰ́τᾱ palaitátā	πᾰλαιτᾰ́τω palaitátō		πᾰλαίτᾰτοι palaítatoi	πᾰλαίτᾰται palaítatai	πᾰλαίτᾰτᾰ palaítata
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		πᾰλαίτᾰτᾰ palaítata				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.