πίθημι

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Hellenic *pʰéitʰō, from Proto-Indo-European *bʰéydʰeti.

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /pí.tʰɛː.mi/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈpi.tʰe̝.mi/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈpi.θi.mi/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈpi.θi.mi/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈpi.θi.mi/

Mark the vowel length of the ambiguous vowel ί by adding a macron after it if it is long, or a breve if it is short. By default, Module:grc-pronunciation assumes it is short if unmarked.
[This message shows only in preview mode.]

Verb

πίθημι • (píthēmi)

Aeolic form of πιθέω (pithéō)

Conjugation

Present: πίθημῐ, πίθεμαι (Aeolic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	πίθημῐ	πίθης	πίθησῐ(ν)	πίθετον	πίθετον	πίθεμεν	πίθετε	πιθέᾱσῐ(ν)
	subjunctive	πιθῶ	πιθῇς	πιθῇ	πιθῆτον	πιθῆτον	πιθῶμεν	πιθῆτε	πιθῶσῐ(ν)
	optative	πιθείην	πιθείης	πιθείη	πιθεῖτον	πιθείτην	πιθεῖμεν	πιθεῖτε	πιθεῖεν
	imperative		πίθει	πιθέτω	πίθετον	πιθέτων		πίθετε	πιθέντων
middle/ passive	indicative	πίθεμαι	πίθεσαι	πίθεται	πίθεσθον	πίθεσθον	πιθέμεθᾰ	πίθεσθε	πίθενται
	subjunctive	πιθῶμαι	πιθῇ	πιθῆται	πιθῆσθον	πιθῆσθον	πιθώμεθᾰ	πιθῆσθε	πιθῶνται
	optative	πιθείμην	πιθεῖο	πιθεῖτο, πιθοῖτο	πιθεῖσθον, πιθοῖσθον	πιθείσθην, πιθοίσθην	πιθείμεθᾰ, πιθοίμεθᾰ	πιθεῖσθε, πιθοῖσθε	πιθεῖντο, πιθοῖντο
	imperative		πίθεσο	πιθέσθω	πίθεσθον	πιθέσθων		πίθεσθε	πιθέσθων
		active				middle/passive
infinitive		πιθέναι				πίθεσθαι
participle	m	πιθείς				πιθέμενος
	f	πιθεῖσᾰ				πιθεμένη
	n	πιθέν				πιθέμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

“πείθω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press