πήλινος

Ancient Greek

Etymology

From πηλός (pēlós, “clay”) +‎ -ινος (-inos).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pɛ̌ː.li.nos/ → /ˈpi.li.nos/ → /ˈpi.li.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pɛ̌ː.li.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈpe̝.li.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈpi.li.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈpi.li.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈpi.li.nos/

Adjective

πήλῐνος • (pḗlinos) m (feminine πηλῐ́νη, neuter πήλῐνον); first/second declension

1. of clay

Inflection

First and second declension of πήλῐνος; πηλῐ́νη; πήλῐνον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		πήλῐνος pḗlinos	πηλῐ́νη pēlínē	πήλῐνον pḗlinon		πηλῐ́νω pēlínō	πηλῐ́νᾱ pēlínā	πηλῐ́νω pēlínō		πήλῐνοι pḗlinoi	πήλῐναι pḗlinai	πήλῐνᾰ pḗlina
Genitive		πηλῐ́νου pēlínou	πηλῐ́νης pēlínēs	πηλῐ́νου pēlínou		πηλῐ́νοιν pēlínoin	πηλῐ́ναιν pēlínain	πηλῐ́νοιν pēlínoin		πηλῐ́νων pēlínōn	πηλῐ́νων pēlínōn	πηλῐ́νων pēlínōn
Dative		πηλῐ́νῳ pēlínōi	πηλῐ́νῃ pēlínēi	πηλῐ́νῳ pēlínōi		πηλῐ́νοιν pēlínoin	πηλῐ́ναιν pēlínain	πηλῐ́νοιν pēlínoin		πηλῐ́νοις pēlínois	πηλῐ́ναις pēlínais	πηλῐ́νοις pēlínois
Accusative		πήλῐνον pḗlinon	πηλῐ́νην pēlínēn	πήλῐνον pḗlinon		πηλῐ́νω pēlínō	πηλῐ́νᾱ pēlínā	πηλῐ́νω pēlínō		πηλῐ́νους pēlínous	πηλῐ́νᾱς pēlínās	πήλῐνᾰ pḗlina
Vocative		πήλῐνε pḗline	πηλῐ́νη pēlínē	πήλῐνον pḗlinon		πηλῐ́νω pēlínō	πηλῐ́νᾱ pēlínā	πηλῐ́νω pēlínō		πήλῐνοι pḗlinoi	πήλῐναι pḗlinai	πήλῐνᾰ pḗlina
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		πηλῐ́νως pēlínōs				πηλῐνώτερος pēlinṓteros				πηλῐνώτᾰτος pēlinṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “πήλινος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• πήλινος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette