μετόπη

Ancient Greek

Etymology

From μετᾰ- (meta-, “in the midst of”) +‎ ὀπή (opḗ, “hole, opening”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /me.tó.pɛː/ → /meˈto.pi/ → /meˈto.pi/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /me.tó.pɛː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /meˈto.pe̝/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /meˈto.pi/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /meˈto.pi/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /meˈto.pi/

Noun

μετόπη • (metópē) f (genitive μετόπης); first declension

1. (architecture) metope

Inflection

First declension of ἡ μετόπη; τῆς μετόπης (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ μετόπη hē metópē	τὼ μετόπᾱ tṑ metópā	αἱ μετόπαι hai metópai
Genitive	τῆς μετόπης tês metópēs	τοῖν μετόπαιν toîn metópain	τῶν μετοπῶν tôn metopôn
Dative	τῇ μετόπῃ têi metópēi	τοῖν μετόπαιν toîn metópain	ταῖς μετόπαις taîs metópais
Accusative	τὴν μετόπην tḕn metópēn	τὼ μετόπᾱ tṑ metópā	τᾱ̀ς μετόπᾱς tā̀s metópās
Vocative	μετόπη metópē	μετόπᾱ metópā	μετόπαι metópai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → English: metope

References

• “μετόπη”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• μετόπη in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette