κυνοκέφαλος

Ancient Greek

Etymology

A compound of κύων (kúōn, “dog”) +‎ κέφαλος (képhalos, “head”)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ky.no.ké.pʰa.los/ → /cy.noˈce.ɸa.los/ → /ci.noˈce.fa.los/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ky.no.ké.pʰa.los/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ky.noˈke.pʰa.los/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /cy.noˈce.ɸa.los/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /cy.noˈce.fa.los/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ci.noˈce.fa.los/

Noun

κῠνοκέφᾰλος • (kunoképhalos) m (genitive κῠνοκεφάλου); second declension

1. cynocephalus, doghead
2. baboon
   • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, History of Animals 2.8

Declension

Second declension of ὁ κῠνοκέφᾰλος; τοῦ κῠνοκεφᾰ́λου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ κῠνοκέφᾰλος ho kunoképhalos	τὼ κῠνοκεφᾰ́λω tṑ kunokephálō	οἱ κῠνοκέφᾰλοι hoi kunoképhaloi
Genitive	τοῦ κῠνοκεφᾰ́λου toû kunokephálou	τοῖν κῠνοκεφᾰ́λοιν toîn kunokepháloin	τῶν κῠνοκεφᾰ́λων tôn kunokephálōn
Dative	τῷ κῠνοκεφᾰ́λῳ tôi kunokephálōi	τοῖν κῠνοκεφᾰ́λοιν toîn kunokepháloin	τοῖς κῠνοκεφᾰ́λοις toîs kunokephálois
Accusative	τὸν κῠνοκέφᾰλον tòn kunoképhalon	τὼ κῠνοκεφᾰ́λω tṑ kunokephálō	τοὺς κῠνοκεφᾰ́λους toùs kunokephálous
Vocative	κῠνοκέφᾰλε kunoképhale	κῠνοκεφᾰ́λω kunokephálō	κῠνοκέφᾰλοι kunoképhaloi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “κυνοκέφαλος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “κυνοκέφαλος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• κυνοκέφαλος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette