κυνοκέφαλος

Ancient Greek

Etymology

A compound of κύων (kúōn, “dog”) +‎ κέφαλος (képhalos, “head”)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ky.no.ké.pʰa.los/ → /cy.noˈce.ɸa.los/ → /ci.noˈce.fa.los/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ky.no.ké.pʰa.los/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ky.noˈke.pʰa.los/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /cy.noˈce.ɸa.los/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /cy.noˈce.fa.los/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ci.noˈce.fa.los/

Noun

κῠνοκέφᾰλος • (kŭnoképhălos) m (genitive κῠνοκεφάλου); second declension

1. cynocephalus, doghead
2. baboon
   • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, History of Animals 2.8

Declension

Second declension of ὁ κῠνοκέφᾰλος; τοῦ κῠνοκεφᾰ́λου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ κῠνοκέφᾰλος ho kŭnoképhălos	τὼ κῠνοκεφᾰ́λω tṑ kŭnokephắlō	οἱ κῠνοκέφᾰλοι hoi kŭnoképhăloi
Genitive	τοῦ κῠνοκεφᾰ́λου toû kŭnokephắlou	τοῖν κῠνοκεφᾰ́λοιν toîn kŭnokephắloin	τῶν κῠνοκεφᾰ́λων tôn kŭnokephắlōn
Dative	τῷ κῠνοκεφᾰ́λῳ tôi kŭnokephắlōi	τοῖν κῠνοκεφᾰ́λοιν toîn kŭnokephắloin	τοῖς κῠνοκεφᾰ́λοις toîs kŭnokephắlois
Accusative	τὸν κῠνοκέφᾰλον tòn kŭnoképhălon	τὼ κῠνοκεφᾰ́λω tṑ kŭnokephắlō	τοὺς κῠνοκεφᾰ́λους toùs kŭnokephắlous
Vocative	κῠνοκέφᾰλε kŭnoképhăle	κῠνοκεφᾰ́λω kŭnokephắlō	κῠνοκέφᾰλοι kŭnoképhăloi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “κυνοκέφαλος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “κυνοκέφαλος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• κυνοκέφαλος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette