κοπροφάγος

Ancient Greek

Etymology

From κόπρος (kópros, “dung, ordure”) +‎ -φάγος (-phágos, “eater”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ko.pro.pʰá.ɡos/ → /ko.proˈɸa.ɣos/ → /ko.proˈfa.ɣos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ko.pro.pʰá.ɡos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ko.proˈpʰa.ɡos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ko.proˈɸa.ɣos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ko.proˈfa.ɣos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ko.proˈfa.ɣos/

Adjective

κοπροφᾰ́γος • (koprophắgos) m or f (neuter κοπροφᾰ́γου); second declension

1. dung-eating

Inflection

Second declension of κοπροφᾰ́γος; κοπροφᾰ́γον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		κοπροφᾰ́γος koprophắgos	κοπροφᾰ́γον koprophắgon		κοπροφᾰ́γω koprophắgō	κοπροφᾰ́γω koprophắgō		κοπροφᾰ́γοι koprophắgoi	κοπροφᾰ́γᾰ koprophắgă
Genitive		κοπροφᾰ́γου koprophắgou	κοπροφᾰ́γου koprophắgou		κοπροφᾰ́γοιν koprophắgoin	κοπροφᾰ́γοιν koprophắgoin		κοπροφᾰ́γων koprophắgōn	κοπροφᾰ́γων koprophắgōn
Dative		κοπροφᾰ́γῳ koprophắgōi	κοπροφᾰ́γῳ koprophắgōi		κοπροφᾰ́γοιν koprophắgoin	κοπροφᾰ́γοιν koprophắgoin		κοπροφᾰ́γοις koprophắgois	κοπροφᾰ́γοις koprophắgois
Accusative		κοπροφᾰ́γον koprophắgon	κοπροφᾰ́γον koprophắgon		κοπροφᾰ́γω koprophắgō	κοπροφᾰ́γω koprophắgō		κοπροφᾰ́γους koprophắgous	κοπροφᾰ́γᾰ koprophắgă
Vocative		κοπροφᾰ́γε koprophắge	κοπροφᾰ́γον koprophắgon		κοπροφᾰ́γω koprophắgō	κοπροφᾰ́γω koprophắgō		κοπροφᾰ́γοι koprophắgoi	κοπροφᾰ́γᾰ koprophắgă
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		κοπροφᾰ́γως koprophắgōs			κοπροφᾰγώτερος koprophăgṓteros			κοπροφᾰγώτᾰτος koprophăgṓtătos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → Latin: coprophagus

Further reading

• “κοπροφάγος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• κοπροφάγος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette