κοπροφάγος

Ancient Greek

Etymology

From κόπρος (kópros, “dung, ordure”) +‎ -φάγος (-phágos, “eater”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ko.pro.pʰá.ɡos/ → /ko.proˈɸa.ɣos/ → /ko.proˈfa.ɣos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ko.pro.pʰá.ɡos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ko.proˈpʰa.ɡos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ko.proˈɸa.ɣos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ko.proˈfa.ɣos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ko.proˈfa.ɣos/

Adjective

κοπροφᾰ́γος • (koprophágos) m or f (neuter κοπροφᾰ́γου); second declension

1. dung-eating

Inflection

Second declension of κοπροφᾰ́γος; κοπροφᾰ́γον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		κοπροφᾰ́γος koprophágos	κοπροφᾰ́γον koprophágon		κοπροφᾰ́γω koprophágō	κοπροφᾰ́γω koprophágō		κοπροφᾰ́γοι koprophágoi	κοπροφᾰ́γᾰ koprophága
Genitive		κοπροφᾰ́γου koprophágou	κοπροφᾰ́γου koprophágou		κοπροφᾰ́γοιν koprophágoin	κοπροφᾰ́γοιν koprophágoin		κοπροφᾰ́γων koprophágōn	κοπροφᾰ́γων koprophágōn
Dative		κοπροφᾰ́γῳ koprophágōi	κοπροφᾰ́γῳ koprophágōi		κοπροφᾰ́γοιν koprophágoin	κοπροφᾰ́γοιν koprophágoin		κοπροφᾰ́γοις koprophágois	κοπροφᾰ́γοις koprophágois
Accusative		κοπροφᾰ́γον koprophágon	κοπροφᾰ́γον koprophágon		κοπροφᾰ́γω koprophágō	κοπροφᾰ́γω koprophágō		κοπροφᾰ́γους koprophágous	κοπροφᾰ́γᾰ koprophága
Vocative		κοπροφᾰ́γε kopropháge	κοπροφᾰ́γον koprophágon		κοπροφᾰ́γω koprophágō	κοπροφᾰ́γω koprophágō		κοπροφᾰ́γοι koprophágoi	κοπροφᾰ́γᾰ koprophága
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		κοπροφᾰ́γως koprophágōs			κοπροφᾰγώτερος koprophagṓteros			κοπροφᾰγώτᾰτος koprophagṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → Latin: coprophagus

Further reading

• “κοπροφάγος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• κοπροφάγος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette