κατοικήτωρ

Ancient Greek

Etymology

From κατοικέω (katoikéō, “dwell, inhabit”) +‎ -τωρ (-tōr)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ka.tiˈci.tor/

• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ka.tyˈci.tor/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ka.tiˈci.tor/

Noun

κατοικήτωρ • (katoikḗtōr) m (genitive κατοικήτορος); third declension

1. (Byzantine) resident, inhabitant

Declension

Third declension of ὁ κατοικήτωρ; τοῦ κατοικήτορος (Byzantine)

Case / #	Singular	Plural
Nominative	ὁ κατοικήτωρ ho katoikḗtōr	οἱ κατοικήτορες hoi katoikḗtores
Genitive	τοῦ κατοικήτορος toû katoikḗtoros	τῶν κατοικητόρων tôn katoikētórōn
Dative	τῷ κατοικήτορῐ tôi katoikḗtorĭ	τοῖς κατοικήτορσῐ / κατοικήτορσῐν toîs katoikḗtorsĭ(n)
Accusative	τὸν κατοικήτορᾰ tòn katoikḗtoră	τοὺς κατοικήτορᾰς toùs katoikḗtorăs
Vocative	κατοικῆτορ katoikêtor	κατοικήτορες katoikḗtores

Further reading

• κατοικήτωρ in Trapp, Erich, et al. (1994–2007) Lexikon zur byzantinischen Gräzität besonders des 9.-12. Jahrhunderts [the Lexicon of Byzantine Hellenism, Particularly the 9th–12th Centuries], Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften