καλκουλάτωρ

Ancient Greek

Alternative forms

• καυκουλάτωρ (kaukoulátōr)
• καλκογλάτωρ (kalkoglátōr) — orthographic confusion

Etymology

From Latin calculātor. Documented from the 2nd c. AD to the 4th.

Noun

καλκουλάτωρ • (kalkoulátōr) m (genitive καλκουλάτορος); third declension (rare)

1. accountant
2. maths teacher

Inflection

Third declension of ὁ καλκουλάτωρ; τοῦ καλκουλάτορος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ καλκουλάτωρ ho kalkoulátōr	τὼ καλκουλάτορε tṑ kalkoulátore	οἱ καλκουλάτορες hoi kalkoulátores
Genitive	τοῦ καλκουλάτορος toû kalkoulátoros	τοῖν καλκουλατόροιν toîn kalkoulatóroin	τῶν καλκουλατόρων tôn kalkoulatórōn
Dative	τῷ καλκουλάτορῐ tôi kalkoulátorĭ	τοῖν καλκουλατόροιν toîn kalkoulatóroin	τοῖς καλκουλάτορσῐ / καλκουλάτορσῐν toîs kalkoulátorsĭ(n)
Accusative	τὸν καλκουλάτορᾰ tòn kalkoulátoră	τὼ καλκουλάτορε tṑ kalkoulátore	τοὺς καλκουλάτορᾰς toùs kalkoulátorăs
Vocative	καλκουλάτορ kalkoulátor	καλκουλάτορε kalkoulátore	καλκουλάτορες kalkoulátores
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

• Dickey, Eleanor (2023) Latin loanwords in Ancient Greek: A lexicon and analysis, Cambridge University Press, →DOI, page 167