εἰσάμενος

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /eː.sá.me.nos/ → /iˈsa.me.nos/ → /iˈsa.me.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /eː.sá.me.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /iˈsa.me.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /iˈsa.me.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /iˈsa.me.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /iˈsa.me.nos/

Etymology 1

See the etymology of the corresponding lemma form.

Participle

εἰσάμενος • (eisámenos) m (feminine εἰσᾰμένη, neuter εἰσάμενον); first/second declension

1. aorist middle participle of εἴδομαι (eídomai)

Declension

First and second declension of εἰσᾰ́μενος; εἰσᾰμένη; εἰσᾰ́μενον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		εἰσᾰ́μενος eisắmenos	εἰσᾰμένη eisăménē	εἰσᾰ́μενον eisắmenon		εἰσᾰμένω eisăménō	εἰσᾰμένᾱ eisăménā	εἰσᾰμένω eisăménō		εἰσᾰ́μενοι eisắmenoi	εἰσᾰ́μεναι eisắmenai	εἰσᾰ́μενᾰ eisắmenă
Genitive		εἰσᾰμένου eisăménou	εἰσᾰμένης eisăménēs	εἰσᾰμένου eisăménou		εἰσᾰμένοιν eisăménoin	εἰσᾰμέναιν eisăménain	εἰσᾰμένοιν eisăménoin		εἰσᾰμένων eisăménōn	εἰσᾰμένων eisăménōn	εἰσᾰμένων eisăménōn
Dative		εἰσᾰμένῳ eisăménōi	εἰσᾰμένῃ eisăménēi	εἰσᾰμένῳ eisăménōi		εἰσᾰμένοιν eisăménoin	εἰσᾰμέναιν eisăménain	εἰσᾰμένοιν eisăménoin		εἰσᾰμένοις eisăménois	εἰσᾰμέναις eisăménais	εἰσᾰμένοις eisăménois
Accusative		εἰσᾰ́μενον eisắmenon	εἰσᾰμένην eisăménēn	εἰσᾰ́μενον eisắmenon		εἰσᾰμένω eisăménō	εἰσᾰμένᾱ eisăménā	εἰσᾰμένω eisăménō		εἰσᾰμένους eisăménous	εἰσᾰμένᾱς eisăménās	εἰσᾰ́μενᾰ eisắmenă
Vocative		εἰσᾰ́μενε eisắmene	εἰσᾰμένη eisăménē	εἰσᾰ́μενον eisắmenon		εἰσᾰμένω eisăménō	εἰσᾰμένᾱ eisăménā	εἰσᾰμένω eisăménō		εἰσᾰ́μενοι eisắmenoi	εἰσᾰ́μεναι eisắmenai	εἰσᾰ́μενᾰ eisắmenă
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		εἰσᾰμένως eisăménōs				εἰσᾰμενώτερος eisămenṓteros				εἰσᾰμενώτᾰτος eisămenṓtătos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Alternative forms

• ἐεισάμενος (eeisámenos) — Epic

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Participle

εἰσάμενος • (eisámenos) m (feminine εἰσᾰμένη, neuter εἰσάμενον); first/second declension

1. aorist middle participle of εἴσομαι (eísomai)

Declension

First and second declension of εἰσᾰ́μενος; εἰσᾰμένη; εἰσᾰ́μενον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		εἰσᾰ́μενος eisắmenos	εἰσᾰμένη eisăménē	εἰσᾰ́μενον eisắmenon		εἰσᾰμένω eisăménō	εἰσᾰμένᾱ eisăménā	εἰσᾰμένω eisăménō		εἰσᾰ́μενοι eisắmenoi	εἰσᾰ́μεναι eisắmenai	εἰσᾰ́μενᾰ eisắmenă
Genitive		εἰσᾰμένου eisăménou	εἰσᾰμένης eisăménēs	εἰσᾰμένου eisăménou		εἰσᾰμένοιν eisăménoin	εἰσᾰμέναιν eisăménain	εἰσᾰμένοιν eisăménoin		εἰσᾰμένων eisăménōn	εἰσᾰμένων eisăménōn	εἰσᾰμένων eisăménōn
Dative		εἰσᾰμένῳ eisăménōi	εἰσᾰμένῃ eisăménēi	εἰσᾰμένῳ eisăménōi		εἰσᾰμένοιν eisăménoin	εἰσᾰμέναιν eisăménain	εἰσᾰμένοιν eisăménoin		εἰσᾰμένοις eisăménois	εἰσᾰμέναις eisăménais	εἰσᾰμένοις eisăménois
Accusative		εἰσᾰ́μενον eisắmenon	εἰσᾰμένην eisăménēn	εἰσᾰ́μενον eisắmenon		εἰσᾰμένω eisăménō	εἰσᾰμένᾱ eisăménā	εἰσᾰμένω eisăménō		εἰσᾰμένους eisăménous	εἰσᾰμένᾱς eisăménās	εἰσᾰ́μενᾰ eisắmenă
Vocative		εἰσᾰ́μενε eisắmene	εἰσᾰμένη eisăménē	εἰσᾰ́μενον eisắmenon		εἰσᾰμένω eisăménō	εἰσᾰμένᾱ eisăménā	εἰσᾰμένω eisăménō		εἰσᾰ́μενοι eisắmenoi	εἰσᾰ́μεναι eisắmenai	εἰσᾰ́μενᾰ eisắmenă
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		εἰσᾰμένως eisăménōs				εἰσᾰμενώτερος eisămenṓteros				εἰσᾰμενώτᾰτος eisămenṓtătos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.