διατίθημι

Ancient Greek

Etymology

From δῐᾰ- (dia-) +‎ τῐ́θημῐ (títhēmi, “put, place”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /di.a.tí.tʰɛː.mi/ → /ði.aˈti.θi.mi/ → /ði.aˈti.θi.mi/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /di.a.tí.tʰɛː.mi/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /di.aˈti.tʰe̝.mi/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ði.aˈti.θi.mi/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ði.aˈti.θi.mi/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ði.aˈti.θi.mi/

Verb

δῐᾰτῐ́θημῐ • (diatíthēmi)

1. (active voice) place separately, arrange each in their own places, distribute
   • 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 1.132
   • 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 7.39
   • 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Memorabilia 2.1.27
   • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, History of Animals 8.4.3
   1. (with an adverb) to manage well or ill
      • 460 BCE – 395 BCE, Thucydides, History of the Peloponnesian War 6.15
      • 384 BCE – 322 BCE, Demosthenes 19.88
      1. (of persons) to handle or treat well or ill
         • 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 3.155
         • 460 BCE – 395 BCE, Thucydides, History of the Peloponnesian War 6.57
         • 445 BCE – 380 BCE, Lysias, Collected Works 18.23
      2. to dispose one in such a manner
         • 436 BCE – 338 BCE, Isocrates, Collected Works 5.80
         • 384 BCE – 322 BCE, Demosthenes 18.168
         • 384 BCE – 322 BCE, Demosthenes 20.22
         • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Rhetoric 1.2.3
         • 366 BCE – 348 BCE, Plato, Theaetetus 151C
         • 436 BCE – 338 BCE, Isocrates, Collected Works 8.14
         • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Politics 5.2.4
         • 385 BCE – 380 BCE, Plato, Symposium 207C
   2. to set forth, recite
      • 428 BCE – 347 BCE, Plato, Charmides 162D
      • 428 BCE – 347 BCE, Plato, Laws 658D
      1. to describe
         • 64 BCE – 24 CE, Strabo, Geography 1.1.16
2. (middle voice) to arrange as one likes, to dispose of
   • 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Cyropaedia 5.2.7
   • 436 BCE – 338 BCE, Isocrates, Collected Works 12.140
   • 384 BCE – 322 BCE, Demosthenes 2.16
   • 125 CE – 200 CE, Lucian, How to Write History 51, (Compare On Salaried Posts in Great Houses 25)
   • 200 BCE – 118 BCE, Polybius, Histories 20.6.5
   • 200 BCE – 118 BCE, Polybius, Histories 16.1.2
   1. to dispose of one's property, devise it by will
      • 428 BCE – 347 BCE, Plato, Laws 922C
      • 4th century BC, Isaeus, Collected Works 3.68
      • 4th century BC, Isaeus, Collected Works 7.1
      • 445 BCE – 380 BCE, Lysias, Collected Works 19.39
      • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Politics 2.9.15
      • New Testament, Epistle to the Hebrews 9:16
   2. to set out for sale, dispose of merchandise
      • 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 1.1.194
      • 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Anabasis 7.3.10
      • 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Constitution of the Athenians 2.11
      • 428 BCE – 347 BCE, Plato, Laws 849D
      • 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Memorabilia 1.6.13
   3. to arrange or settle mutually, make a covenant
      • 414 BCE, Aristophanes, The Birds 439
      • New Testament, Acts of the Apostles 3:25
      • 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Memorabilia 2.6.23
   4. to compose, make
      • 428 BCE – 347 BCE, Plato, Laws 834A
   5. to set forth, recite
      • 200 BCE – 118 BCE, Polybius, Histories 3.108.2
      • 125 CE – 200 CE, Lucian, Hermotimus 1

Inflection

   Present: διατίθημῐ, διατίθεμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διατίθημῐ	διατίθης	διατίθησῐ(ν)	διατίθετον	διατίθετον	διατίθεμεν	διατίθετε	διατιθέᾱσῐ(ν)
	subjunctive	διατιθῶ	διατιθῇς	διατιθῇ	διατιθῆτον	διατιθῆτον	διατιθῶμεν	διατιθῆτε	διατιθῶσῐ(ν)
	optative	διατιθείην	διατιθείης	διατιθείη	διατιθεῖτον, διατιθείητον	διατιθείτην, διατιθειήτην	διατιθεῖμεν, διατιθείημεν	διατιθεῖτε, διατιθείητε	διατιθεῖεν, διατιθείησᾰν
	imperative		διατίθει	διατιθέτω	διατίθετον	διατιθέτων		διατίθετε	διατιθέντων
middle/ passive	indicative	διατίθεμαι	διατίθεσαι	διατίθεται	διατίθεσθον	διατίθεσθον	διατιθέμεθᾰ	διατίθεσθε	διατίθενται
	subjunctive	διατιθῶμαι	διατιθῇ	διατιθῆται	διατιθῆσθον	διατιθῆσθον	διατιθώμεθᾰ	διατιθῆσθε	διατιθῶνται
	optative	διατιθείμην	διατιθεῖο	διατιθεῖτο, διατιθοῖτο	διατιθεῖσθον, διατιθοῖσθον	διατιθείσθην, διατιθοίσθην	διατιθείμεθᾰ, διατιθοίμεθᾰ	διατιθεῖσθε, διατιθοῖσθε	διατιθεῖντο, διατιθοῖντο
	imperative		διατίθεσο	διατιθέσθω	διατίθεσθον	διατιθέσθων		διατίθεσθε	διατιθέσθων
		active				middle/passive
infinitive		διατιθέναι				διατίθεσθαι
participle	m	διατιθείς				διατιθέμενος
	f	διατιθεῖσᾰ				διατιθεμένη
	n	διατιθέν				διατιθέμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: διετίθην, διετιθέμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διετίθην	διετίθεις	διετίθει	διετίθετον	διετιθέτην	διετίθεμεν	διετίθετε	διετίθεσᾰν
middle/ passive	indicative	διετιθέμην	διετίθεσο	διετίθετο	διετίθεσθον	διετιθέσθην	διετιθέμεθᾰ	διετίθεσθε	διετίθεντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: διαθήσω, διαθήσομαι, διατεθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διαθήσω	διαθήσεις	διαθήσει	διαθήσετον	διαθήσετον	διαθήσομεν	διαθήσετε	διαθήσουσῐ(ν)
	optative	διαθήσοιμῐ	διαθήσοις	διαθήσοι	διαθήσοιτον	διαθησοίτην	διαθήσοιμεν	διαθήσοιτε	διαθήσοιεν
middle	indicative	διαθήσομαι	διαθήσῃ, διαθήσει	διαθήσεται	διαθήσεσθον	διαθήσεσθον	διαθησόμεθᾰ	διαθήσεσθε	διαθήσονται
	optative	διαθησοίμην	διαθήσοιο	διαθήσοιτο	διαθήσοισθον	διαθησοίσθην	διαθησοίμεθᾰ	διαθήσοισθε	διαθήσοιντο
passive	indicative	διατεθήσομαι	διατεθήσῃ	διατεθήσεται	διατεθήσεσθον	διατεθήσεσθον	διατεθησόμεθᾰ	διατεθήσεσθε	διατεθήσονται
	optative	διατεθησοίμην	διατεθήσοιο	διατεθήσοιτο	διατεθήσοισθον	διατεθησοίσθην	διατεθησοίμεθᾰ	διατεθήσοισθε	διατεθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		διαθήσειν			διαθήσεσθαι		διατεθήσεσθαι
participle	m	διαθήσων			διαθησόμενος		διατεθησόμενος
	f	διαθήσουσᾰ			διαθησομένη		διατεθησομένη
	n	διαθῆσον			διαθησόμενον		διατεθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• δῐᾰθήκη (diathḗkē)

References

• “διατίθημι”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “διατίθημι”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• διατίθημι in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• διατίθημι in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)
• LSJ 8th edition