διακοιρανέων

Ancient Greek

Alternative forms

• δῐὰ κοιρᾰνέων (dĭà koirănéōn)

Etymology

From *δῐᾰκοιρᾰνέω (*dĭăkoirănéō, “to be lord or master over; rule over”), from διά (diá, “over”) +‎ κοιρᾰνέω (koirănéō, “be lord or master”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /di.a.koi̯.ra.né.ɔːn/ → /ði.a.cy.raˈne.on/ → /ði.a.ci.raˈne.on/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /di.a.koi̯.ra.né.ɔːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /di.a.ky.raˈne.on/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ði.a.cy.raˈne.on/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ði.a.cy.raˈne.on/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ði.a.ci.raˈne.on/

Participle

δῐᾰκοιρᾰνέων • (dĭăkoirănéōn) m (feminine δῐᾰκοιρᾰνέουσᾰ, neuter δῐᾰκοιρᾰ́νεον); first/third declension

1. present active participle of *δῐᾰκοιρᾰνέω (*dĭăkoirănéō)
2. commanding over, ruling over
   • 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 4.230:

     ὁππότε κέν μιν γυῖα λάβῃ κάματος, πολέας διὰ κοιρανέοντα

     hoppóte kén min guîa lábēi kámatos, poléas dià koiranéonta

Inflection

First and third declension of δῐᾰκοιρᾰνέων; δῐᾰκοιρᾰνέουσᾰ; δῐᾰκοιρᾰνέον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		δῐᾰκοιρᾰνέων dĭăkoirănéōn	δῐᾰκοιρᾰνέουσᾰ dĭăkoirănéousă	δῐᾰκοιρᾰνέον dĭăkoirănéon		δῐᾰκοιρᾰνέοντε dĭăkoirănéonte	δῐᾰκοιρᾰνεούσᾱ dĭăkoirăneoúsā	δῐᾰκοιρᾰνέοντε dĭăkoirănéonte		δῐᾰκοιρᾰνέοντες dĭăkoirănéontes	δῐᾰκοιρᾰνέουσαι dĭăkoirănéousai	δῐᾰκοιρᾰνέοντᾰ dĭăkoirănéontă
Genitive		δῐᾰκοιρᾰνέοντος dĭăkoirănéontos	δῐᾰκοιρᾰνεούσης dĭăkoirăneoúsēs	δῐᾰκοιρᾰνέοντος dĭăkoirănéontos		δῐᾰκοιρᾰνεόντοιν dĭăkoirăneóntoin	δῐᾰκοιρᾰνεούσαιν dĭăkoirăneoúsain	δῐᾰκοιρᾰνεόντοιν dĭăkoirăneóntoin		δῐᾰκοιρᾰνεόντων dĭăkoirăneóntōn	δῐᾰκοιρᾰνεουσῶν dĭăkoirăneousôn	δῐᾰκοιρᾰνεόντων dĭăkoirăneóntōn
Dative		δῐᾰκοιρᾰνέοντῐ dĭăkoirănéontĭ	δῐᾰκοιρᾰνεούσῃ dĭăkoirăneoúsēi	δῐᾰκοιρᾰνέοντῐ dĭăkoirănéontĭ		δῐᾰκοιρᾰνεόντοιν dĭăkoirăneóntoin	δῐᾰκοιρᾰνεούσαιν dĭăkoirăneoúsain	δῐᾰκοιρᾰνεόντοιν dĭăkoirăneóntoin		δῐᾰκοιρᾰνέουσῐ / δῐᾰκοιρᾰνέουσῐν dĭăkoirănéousĭ(n)	δῐᾰκοιρᾰνεούσαις dĭăkoirăneoúsais	δῐᾰκοιρᾰνέουσῐ / δῐᾰκοιρᾰνέουσῐν dĭăkoirănéousĭ(n)
Accusative		δῐᾰκοιρᾰνέοντᾰ dĭăkoirănéontă	δῐᾰκοιρᾰνέουσᾰν dĭăkoirănéousăn	δῐᾰκοιρᾰνέον dĭăkoirănéon		δῐᾰκοιρᾰνέοντε dĭăkoirănéonte	δῐᾰκοιρᾰνεούσᾱ dĭăkoirăneoúsā	δῐᾰκοιρᾰνέοντε dĭăkoirănéonte		δῐᾰκοιρᾰνέοντᾰς dĭăkoirănéontăs	δῐᾰκοιρᾰνεούσᾱς dĭăkoirăneoúsās	δῐᾰκοιρᾰνέοντᾰ dĭăkoirănéontă
Vocative		δῐᾰκοιρᾰνέων dĭăkoirănéōn	δῐᾰκοιρᾰνέουσᾰ dĭăkoirănéousă	δῐᾰκοιρᾰνέον dĭăkoirănéon		δῐᾰκοιρᾰνέοντε dĭăkoirănéonte	δῐᾰκοιρᾰνεούσᾱ dĭăkoirăneoúsā	δῐᾰκοιρᾰνέοντε dĭăkoirănéonte		δῐᾰκοιρᾰνέοντες dĭăkoirănéontes	δῐᾰκοιρᾰνέουσαι dĭăkoirănéousai	δῐᾰκοιρᾰνέοντᾰ dĭăkoirănéontă
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		δῐᾰκοιρᾰνεόντως dĭăkoirăneóntōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

• “διακοιρανέων”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press