γεγενημένου

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ɡe.ɡe.nɛː.mé.nuː/ → /ʝe.ʝe.niˈme.nu/ → /ʝe.ʝe.niˈme.nu/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ɡe.ɡe.nɛː.mé.nuː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ɡe.ɡe.ne̝ˈme.nu/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ʝe.ʝe.niˈme.nu/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ʝe.ʝe.niˈme.nu/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ʝe.ʝe.niˈme.nu/

Participle

γεγενημένου • (gegenēménou)

1. masculine/neuter genitive singular of γεγενημένος (gegenēménos)