Στοιχειώσεις

Ancient Greek

Etymology

Use as a proper noun of the plural of στοιχείωσῐς (stoikheíōsĭs).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /stoi̯.kʰeː.ɔ̌ː.seːs/ → /sty.çiˈo.sis/ → /sti.çiˈo.sis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /stoi̯.kʰeː.ɔ̌ː.seːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /sty.kʰiˈo.sis/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /sty.çiˈo.sis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /sty.çiˈo.sis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /sti.çiˈo.sis/

Proper noun

Στοιχειώσεις • (Stoikheiṓseis) f pl (genitive Στοιχειώσεων); third declension

1. a work by Epicurus
   • 3rd century CE, Diogenes Laertius, Lives and Opinions of Eminent Philosophers 10.44

Declension

Third declension of αἱ Στοιχειώσεις; τῶν Στοιχειώσεων (Attic)

Case / #	Plural
Nominative	αἱ Στοιχειώσεις hai Stoikheiṓseis
Genitive	τῶν Στοιχειώσεων tôn Stoikheiṓseōn
Dative	ταῖς Στοιχειώσεσῐ / Στοιχειώσεσῐν taîs Stoikheiṓsesĭ(n)
Accusative	τᾱ̀ς Στοιχειώσεις tā̀s Stoikheiṓseis
Vocative	Στοιχειώσεις Stoikheiṓseis
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

• ‹αἱ Στοιχειώσεις› s.v. sense I of «στοιχείωσις» on page 1,433/1 of Liddell & Scott’s Greek–English Lexicon (8th ed., 1897), Oxford: At the Clarendon Press