Στέντωρ

Ancient Greek

Etymology

From στένω (sténō, “to moan, whoosh noisily”) +‎ -τωρ (-tōr), from imitative Proto-Indo-European *(s)tenh₂-, see also Old English þunor.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /stén.tɔːr/ → /ˈsten.tor/ → /ˈsten.dor/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /stén.tɔːr/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈsten.tor/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈsten.tor/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈsten.tor/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈsten.dor/

Proper noun

Στέντωρ • (Sténtōr) m (genitive Στέντορος); third declension

1. Stentor

Inflection

Third declension of ὁ Στέντωρ; τοῦ Στέντορος (Attic)

Case / #	Singular
Nominative	ὁ Στέντωρ ho Sténtōr
Genitive	τοῦ Στέντορος toû Sténtoros
Dative	τῷ Στέντορῐ tôi Sténtorĭ
Accusative	τὸν Στέντορᾰ tòn Sténtoră
Vocative	Στέντορ Sténtor
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• Στεντόρειος (Stentóreios)

Descendants

• → Latin: Stentōr
  • → English: stentor
  • → French: stentor

References

• “Στέντωρ”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• Στέντωρ in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette