Πιτανάτης

Ancient Greek

Etymology

Πιτάνη (Pitánē) +‎ -άτης (-átēs)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pi.ta.ná.tɛːs/ → /pi.taˈna.tis/ → /pi.taˈna.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pi.ta.ná.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pi.taˈna.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pi.taˈna.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pi.taˈna.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pi.taˈna.tis/

Noun

Πιτανάτης • (Pitanátēs) m (genitive Πῐτᾰνάτου); first declension

1. a Pitanate; a person from Pitane

Declension

First declension of ὁ Πῐτᾰνάτης; τοῦ Πῐτᾰνάτου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ Πῐτᾰνάτης ho Pitanátēs	τὼ Πῐτᾰνάτᾱ tṑ Pitanátā	οἱ Πῐτᾰνάται hoi Pitanátai
Genitive	τοῦ Πῐτᾰνάτου toû Pitanátou	τοῖν Πῐτᾰνάταιν toîn Pitanátain	τῶν Πῐτᾰνατῶν tôn Pitanatôn
Dative	τῷ Πῐτᾰνάτῃ tôi Pitanátēi	τοῖν Πῐτᾰνάταιν toîn Pitanátain	τοῖς Πῐτᾰνάταις toîs Pitanátais
Accusative	τὸν Πῐτᾰνάτην tòn Pitanátēn	τὼ Πῐτᾰνάτᾱ tṑ Pitanátā	τοὺς Πῐτᾰνάτᾱς toùs Pitanátās
Vocative	Πῐτᾰνάτᾰ Pitanáta	Πῐτᾰνάτᾱ Pitanátā	Πῐτᾰνάται Pitanátai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.