Διοκλητιανούπολις

Ancient Greek

Etymology

From Δῐοκλητῐᾱνοῦ (Dioklētiānoû, “of Diocletian”, genitive) +‎ πόλῐς (pólis, “city”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ði.o.kli.ti.aˈnu.po.lis/ → /ði.o.kli.ti.aˈnu.po.lis/

• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ði.o.kli.ti.aˈnu.po.lis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ði.o.kli.ti.aˈnu.po.lis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ði.o.kli.ti.aˈnu.po.lis/

Proper noun

Δῐοκλητῐᾱνούπολῐς • (Dioklētiānoúpolis) f (genitive Δῐοκλητῐᾱνουπόλεως); third declension (Koine)

1. Diocletianopolis, name of cities

Inflection

Third declension of ἡ Δῐοκλητῐᾱνούπολῐς; τῆς Δῐοκλητῐᾱνουπόλεως (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ Δῐοκλητῐᾱνούπολῐς hē Dioklētiānoúpolis	τὼ Δῐοκλητῐᾱνουπόλει tṑ Dioklētiānoupólei	αἱ Δῐοκλητῐᾱνουπόλεις hai Dioklētiānoupóleis
Genitive	τῆς Δῐοκλητῐᾱνουπόλεως tês Dioklētiānoupóleōs	τοῖν Δῐοκλητῐᾱνουπολέοιν toîn Dioklētiānoupoléoin	τῶν Δῐοκλητῐᾱνουπόλεων tôn Dioklētiānoupóleōn
Dative	τῇ Δῐοκλητῐᾱνουπόλει têi Dioklētiānoupólei	τοῖν Δῐοκλητῐᾱνουπολέοιν toîn Dioklētiānoupoléoin	ταῖς Δῐοκλητῐᾱνουπόλεσῐ / Δῐοκλητῐᾱνουπόλεσῐν taîs Dioklētiānoupólesi(n)
Accusative	τὴν Δῐοκλητῐᾱνούπολῐν tḕn Dioklētiānoúpolin	τὼ Δῐοκλητῐᾱνουπόλει tṑ Dioklētiānoupólei	τᾱ̀ς Δῐοκλητῐᾱνουπόλεις tā̀s Dioklētiānoupóleis
Vocative	Δῐοκλητῐᾱνούπολῐ Dioklētiānoúpoli	Δῐοκλητῐᾱνουπόλει Dioklētiānoupólei	Δῐοκλητῐᾱνουπόλεις Dioklētiānoupóleis
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Greek: Διοκλητιανούπολη (Dioklitianoúpoli)

Further reading

• Διοκλητιανούπολις in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)