Δικαίαρχος

Ancient Greek

Etymology

From δῐ́κη (díkē, “justice”) +‎ ἄρχω (árkhō, “to rule”) +‎ -ος (-os).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /di.kǎi̯.ar.kʰos/ → /ðiˈcɛ.ar.xos/ → /ðiˈce.ar.xos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /di.kǎi̯.ar.kʰos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /diˈkɛ.ar.kʰos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ðiˈcɛ.ar.xos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðiˈce.ar.xos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðiˈce.ar.xos/

Proper noun

Δικαίαρχος • (Dikaíarkhos) m (genitive Δικαιάρχου); second declension

1. a male given name, equivalent to English Dicaearchus

Declension

Second declension of ὁ Δικαίαρχος; τοῦ Δικαιάρχου (Attic)

Case / #	Singular
Nominative	ὁ Δικαίαρχος ho Dikaíarkhos
Genitive	τοῦ Δικαιάρχου toû Dikaiárkhou
Dative	τῷ Δικαιάρχῳ tôi Dikaiárkhōi
Accusative	τὸν Δικαίαρχον tòn Dikaíarkhon
Vocative	Δικαίαρχε Dikaíarkhe
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

• Δικαίαρχος in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)