żwać

See also: zwąc, zwać, and żwac

Old Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *žьvàti.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ʒʲvat͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /ʒʲvat͡ɕ/

Verb

żwać impf (perfective rozżwać)

1. to chew, to masticate
   • 1930 [c. 1455], “Num”, in Ludwik Bernacki, editor, Biblia królowej Zofii (Biblia szaroszpatacka)‎^[1], 22, 4:

     Tak sgladzi ten to lvd wszistek..., kakos iest obykl wol bile szwacz asz do ko[r]zenya (herbas usque ad radices carpere)

     [Tak zgładzi ten to lud wszystek..., kakoż jest obykł woł byle żwać aż do ko[r]zenia (herbas usque ad radices carpere)]

Descendants

• Polish: żuć

References

• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “żwać”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN