świrbieć

Old Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *svьrběti.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ɕfirbjɛ(ː)t͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /ɕfirbjɛt͡ɕ/, /ɕfirbjet͡ɕ/

Verb

świrbieć impf

1. to itch
   • 1915 [XV med.], Jan Łoś, editor, Przegląd językowych zabytków staropolskich do r. 1543‎^[1], page 523:

     Nye bądze szwyrbyalo any bądze dropano tunc gaudes defricacione

     [Nie będzie świrbiało ani będzie dropano tunc gaudes defricacione]

Related terms

noun

• świrzb

 

Descendants

• Polish: świerzbić, sierbić (Chełmno-Dobrzyń)

References

• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “(świerzbieć) świrbieć”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN