ślnić

Old Polish

Etymology

From Proto-Slavic *lьsknǫti +‎ -ić. First attested in the 15th century.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ɕlʲɲit͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /ɕlʲɲit͡ɕ/

Verb

ślnić impf

1. (hapax) to shine, to sparkle, to gleam, to glow
   • 1874-1891 [XV p. pr.], Rozprawy i Sprawozdania z Posiedzeń Wydziału Filologicznego Akademii Umiejętności‎^{[1], [2], [3]}, volume XVI, page 336:

     Sacivs, vt fieret tibi Cristi fama coruscans, slynyacza, niteris, ecclesias condere et bazilicas

     [Sacivs, vt fieret tibi Cristi fama coruscans, ślniąca, niteris, ecclesias condere et bazilicas]

Descendants

• Polish: lśnić

References

• K. Nitsch, editor (1957), “ślnić”, in Słownik staropolski‎^[4] (in Polish), volume 2, Warsaw: Polish Academy of Sciences, page 14
• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “(lśnić) ślnić”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN