ślnąć

Old Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *lьsknǫti. First attested in the 15th century.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ɕlʲnɑ̃t͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /ɕlʲnɑ̃t͡ɕ/

Verb

ślnąć impf

1. (reflexive with się, hapax) to shine, to sparkle
   • 1901 [XV ex.], Materiały i Prace Komisji Językowej Akademii Umiejętności w Krakowie, volume II, page 312:

     Ignis vibrante lumine, slnącza szą jasnosczy, lingue figuram detulit, verbis ut essent proflui et caritate feruidi

     [Ignis vibrante lumine, ślniąca się jasność, lingue figuram detulit, verbis ut essent proflui et caritate feruidi]

Descendants

• Middle Polish: lśnąć

References

• S. Urbańczyk, editor (1982), “ślnąć”, in Słownik staropolski‎^[1] (in Polish), volume 9, Wrocław, Warsaw, Kraków, Gdańsk, Łódź: Polish Academy of Sciences, page 14
• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “(lsnąć) ślnąć się”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN