áttavilltur

Icelandic

Etymology

From átt (“direction, point of a compass”) +‎ villtur (“lost”).

Adjective

áttavilltur (comparative áttavilltari, superlative áttavilltastur)

1. bewildered, disoriented, having lost one's bearings

   Ég er áttavilltur.

   I have lost my bearings.

Declension

positive forms of áttavilltur

strong declension (indefinite)	singular	masculine	feminine	neuter
	nominative	áttavilltur	áttavillt	áttavillt
	accusative	áttavilltan	áttavillta
	dative	áttavilltum	áttavilltri	áttavilltu
	genitive	áttavillts	áttavilltrar	áttavillts
	plural	masculine	feminine	neuter
	nominative	áttavilltir	áttavilltar	áttavillt
	accusative	áttavillta
	dative	áttavilltum
	genitive	áttavilltra
weak declension (definite)	singular	masculine	feminine	neuter
	nominative	áttavillti	áttavillta	áttavillta
	acc/dat/gen	áttavillta	áttavilltu
	plural (all-case)	áttavilltu

comparative forms of áttavilltur

weak declension (definite)		masculine	feminine	neuter
	singular (all-case)	áttavilltari	áttavilltari	áttavilltara
	plural (all-case)	áttavilltari

superlative forms of áttavilltur

strong declension (indefinite)	singular	masculine	feminine	neuter
	nominative	áttavilltastur	áttavilltust	áttavilltast
	accusative	áttavilltastan	áttavilltasta
	dative	áttavilltustum	áttavilltastri	áttavilltustu
	genitive	áttavilltasts	áttavilltastrar	áttavilltasts
	plural	masculine	feminine	neuter
	nominative	áttavilltastir	áttavilltastar	áttavilltust
	accusative	áttavilltasta
	dative	áttavilltustum
	genitive	áttavilltastra
weak declension (definite)	singular	masculine	feminine	neuter
	nominative	áttavilltasti	áttavilltasta	áttavilltasta
	acc/dat/gen	áttavilltasta	áttavilltustu
	plural (all-case)	áttavilltustu

Derived terms

• gera áttavilltan (“to disorient, to disorientate”)