ἀνόμοιος

Ancient Greek

Etymology

ἀ- (a-, “not”) +‎ ὅμοιος (hómoios, “similar”)

Adjective

ἀνόμοιος • (anómoios) m (feminine ἀνομοία, neuter ἀνόμοιον); first/second declension

1. dissimilar, unlike

Inflection

First and second declension of ἀνόμοιος; ἀνομοίᾱ; ἀνόμοιον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ἀνόμοιος anómoios	ἀνομοίᾱ anomoíā	ἀνόμοιον anómoion		ἀνομοίω anomoíō	ἀνομοίᾱ anomoíā	ἀνομοίω anomoíō		ἀνόμοιοι anómoioi	ἀνόμοιαι anómoiai	ἀνόμοιᾰ anómoia
Genitive		ἀνομοίου anomoíou	ἀνομοίᾱς anomoíās	ἀνομοίου anomoíou		ἀνομοίοιν anomoíoin	ἀνομοίαιν anomoíain	ἀνομοίοιν anomoíoin		ἀνομοίων anomoíōn	ἀνομοίων anomoíōn	ἀνομοίων anomoíōn
Dative		ἀνομοίῳ anomoíōi	ἀνομοίᾳ anomoíāi	ἀνομοίῳ anomoíōi		ἀνομοίοιν anomoíoin	ἀνομοίαιν anomoíain	ἀνομοίοιν anomoíoin		ἀνομοίοις anomoíois	ἀνομοίαις anomoíais	ἀνομοίοις anomoíois
Accusative		ἀνόμοιον anómoion	ἀνομοίᾱν anomoíān	ἀνόμοιον anómoion		ἀνομοίω anomoíō	ἀνομοίᾱ anomoíā	ἀνομοίω anomoíō		ἀνομοίους anomoíous	ἀνομοίᾱς anomoíās	ἀνόμοιᾰ anómoia
Vocative		ἀνόμοιε anómoie	ἀνομοίᾱ anomoíā	ἀνόμοιον anómoion		ἀνομοίω anomoíō	ἀνομοίᾱ anomoíā	ἀνομοίω anomoíō		ἀνόμοιοι anómoioi	ἀνόμοιαι anómoiai	ἀνόμοιᾰ anómoia
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ἀνομοίως anomoíōs				ἀνομοιότερος anomoióteros				ἀνομοιότᾰτος anomoiótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Greek: ανόμοιος (anómoios)