ชี้
Jump to navigation
Jump to search
Thai
[edit]Pronunciation
[edit]Orthographic/Phonemic | ชี้ d͡ʑ ī ˆ | |
Romanization | Paiboon | chíi |
Royal Institute | chi | |
(standard) IPA(key) | /t͡ɕʰiː˦˥/(R) |
Etymology 1
[edit]From Proto-Tai *ɟiːꟲ (“to point”), from Middle Chinese 指 (MC tsyijX, “finger; to point; to indicate”). Cognate with Northern Thai ᨩᩦ᩶, Lao ຊີ້ (sī), Lü ᦋᦲᧉ (tsii²), Tai Dam ꪋꪲ꫁, Shan ၸီႉ (tsḭ̂i), Ahom 𑜋𑜣 (chī), Nong Zhuang jix. Compare Vietnamese chỉ, chĩa.
Verb
[edit]ชี้ • (chíi) (abstract noun การชี้)
- to point: to direct something at, to, or upon something.
- (colloquial) to point out; to tell; to indicate.
- 2020 June 6, “เครือข่าย น.ศ. ชี้ ผลงานเด่น ส.ว. คือ หนุนอำนาจรัฐประหารให้คงอยู่ ไม่คุ้มงบเฉียดหมื่นล้าน”, in มติชน[1], Bangkok: มติชน, retrieved 2020-06-07:
- 2020 January 26, “อนุสรณ์ชี้แฮชแท็ก 'รัฐบาลเฮงซวย' ขึ้นอันดับ ๑ สะท้อนวิกฤติภาวะผู้นำ”, in คมชัดลึก[2], Bangkok: คมชัดลึก, retrieved 2020-02-05:
- 2018 December 24, ธนกร วงษ์ปัญญา, “นักวิชาการธรรมศาสตร์ชี้ไทยเหลื่อมล้ำด้านทรัพย์สินมาก เทียบสูงสุดต่ำสุดห่างกัน ๓๗๕.๒ เท่า”, in The Standard[3], Bangkok: The Standard, retrieved 2019-02-28:
- นักวิชาการธรรมศาสตร์ชี้ไทยเหลื่อมล้ำด้านทรัพย์สินมาก
- nák-wí-chaa-gaan tam-má-sàat chíi tai lʉ̀ʉam-lám dâan sáp-sǐn mâak
- Thammasat academicians point out [that] Thais are greatly unequal, wealth-wise
- นักวิชาการธรรมศาสตร์ชี้ไทยเหลื่อมล้ำด้านทรัพย์สินมาก
- to identify; to verify (the identity of).
- to advise; to suggest; to recommend.
- (of way) to guide; to lead; to conduct.
- to stand; to erect.
Derived terms
[edit]- ชี้ขาด (chíi-kàat)
- ชี้แจง (chíi-jɛɛng)
- ชี้ชวน
- ชี้ช่อง
- ชี้ตัว
- ชี้ต้าน (chíi-dtâan)
- ชี้ตาไม่กระพริบ
- ชี้นกบนปลายไม้
- ชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้
- ชี้นำ (chíi-nam)
- ชี้นิ้ว
- ชี้แนะ
- ชี้โบ๊ชี้เบ๊
- ชี้โพรงให้กระรอก
- ชี้ฟ้า (chíi-fáa)
- ชี้สองสถาน
- นิ้วชี้ (níu-chíi)
- บ่งชี้
- ไม่รู้ไม่ชี้
- เลขชี้กำลัง
- เสาชี้
Etymology 2
[edit]Adverb
[edit]ชี้ • (chíi)
- (archaic) even: used in comparisons.[1]
- C. 15th century, “โคลงยวนพ่าย”, in พจนานุกรมศัพท์วรรณคดีไทย สมัยอยุธยา โคลงยวนพ่าย, กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน, published 2001, →ISBN, page 106: