νεκροθάφτης

Greek

Etymology

From Koine Greek νεκροθάπτης (nekrotháptēs), equivalent to νεκρο- (nekro-, “death”) +‎ θάβω (thávo, “to bury”).

Pronunciation

• IPA^(key): /nekɾoˈθaftis/
• Hyphenation: νε‧κρο‧θάφ‧της

Noun

νεκροθάφτης • (nekrotháftis) m (plural νεκροθάφτες)

1. gravedigger (person employed to dig graves)

   Ο νεκροθάφτης καλύπτει το φέρετρο με χώμα.

   O nekrotháftis kalýptei to féretro me chóma.

   The gravedigger is covering the coffin with dirt.

2. (figuratively) ender, wrecker, ruiner (someone or something that puts an end to something else)

   Ο Εμφυλιος Πόλεμος ήταν ο νεκροθάφτης της εθνικής ενότητας.

   O Emfylios Pólemos ítan o nekrotháftis tis ethnikís enótitas.

   The civil war put an end to national unity.

   (literally, “The civil war was the gravedigger of national unity.”)

Declension

Declension of νεκροθάφτης

	singular	plural
nominative	νεκροθάφτης •	νεκροθάφτες •
genitive	νεκροθάφτη •	νεκροθαφτών •
accusative	νεκροθάφτη •	νεκροθάφτες •
vocative	νεκροθάφτη •	νεκροθάφτες •

Synonyms

• (gravedigger): ενταφιάστης m (entafiástis), πεθαμενατζής m (pethamenatzís) (colloquial, pejorative)