δίκελλα

Ancient Greek

Etymology

Clearly related to μάκελλα (mákella, “mattock”). Since this word is from Pre-Greek, also δίκελλα (díkella) should be too.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /dí.kel.la/ → /ˈði.cel.la/ → /ˈði.ce.la/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /dí.kel.la/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈdi.kel.la/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈði.cel.la/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈði.cel.la/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈði.ce.la/

Noun

δίκελλα • (díkella) f (genitive δικέλλης); first declension

1. two-pronged fork
2. adze, pickaxe

Inflection

First declension of ἡ δίκελλᾰ; τῆς δικέλλης (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ δίκελλᾰ hē díkella	τὼ δικέλλᾱ tṑ dikéllā	αἱ δίκελλαι hai díkellai
Genitive	τῆς δικέλλης tês dikéllēs	τοῖν δικέλλαιν toîn dikéllain	τῶν δικελλῶν tôn dikellôn
Dative	τῇ δικέλλῃ têi dikéllēi	τοῖν δικέλλαιν toîn dikéllain	ταῖς δικέλλαις taîs dikéllais
Accusative	τὴν δίκελλᾰν tḕn díkellan	τὼ δικέλλᾱ tṑ dikéllā	τᾱ̀ς δικέλλᾱς tā̀s dikéllās
Vocative	δίκελλᾰ díkella	δικέλλᾱ dikéllā	δίκελλαι díkellai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• δικελλευτής (dikelleutḗs)
• δικέλλιον (dikéllion)
• δικελλίτης (dikellítēs)
• δικελλοειδής (dikelloeidḗs)

 

Descendants

• Greek: δικέλλα (dikélla)
  • → Ottoman Turkish: دیكل (dikel)

Further reading

• “δίκελλα”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “δίκελλα”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• δίκελλα in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• δίκελλα in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)
• Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN